Ինչպես Մանվել Գրիգորյանի հանցագործությունը ֆինանսական չէր, այդպես էլ Արա Վարդանյանինը ֆինանսական չէ. «Ազգ»

Ամենեւին էլ կարեւոր չէ, թե որքա՞ն է յուրացրել «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի տնօրեն Արա Վարդանյանըՙ համայն հայության փողերից: Ասենքՙ 2 միլիոն, կամ 200 հազար, կամ 2 հազար, նույնիսկ 2 ամերիկյան դոլար: Կարեւոր չէ, քանի որ Արա Վարդանյանի հանցագործությունը (եթե իհարկե դատարանը հավատա հենց իրՙ Վարդանյանի խոստովանական ցուցմունքին), ամենեւին էլ ֆինանսական չէ: Ինչպես Մանվել Գրիգորյանի հանցագործությունը ֆինանսական չէր, այդպես էլ Արա Վարդանյանինը ֆինանսական չէ: Երկուսն էլ վստահություն են գողացել, մեկըՙ ազատամարտիկի հանդեպ տածած վստահությունը, մյուսըՙ համայն հայության միասնության հանդեպ վստահությունը: Ու քանի որ մեր Քրեական օրենսգիրքը նման հանցագործության համար պատիժ չի նախատեսում, համարելով, որ փող գողանալն ավելի մեծ հանցանք է, քան հավատ գողանալը, փորձենք ինքներս… անցկացնել այդ դատավարությունը:

Եւ այսպեսՙ իքս թվական, իգրեկ ամիս, զեթ օր, քաղաք Երեւան, դատարանը քննում է «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի տնօրեն Արա Վարդանյանի գործը: Ամբաստանյալը հայտնում է, որ այո, ինքը հիմնադրամի հաշվով բացված վարկային գծի քարտից ահագին գումարով օնլայն խաղեր է խաղացել, դե, օրինակ, պոկեր, կարծելով, որ Արցախի գյուղում մանկապարտեզ չունեցող տասը երեխաները մի քիչ էլ կմեծանան ու նոր մանկապարտեզ կունենան, եւ կամՙ ի՞նչ պարտադիր է, որ ունենան: Նա մանրամասն բացատրում է, որ անձամբ նստել է ինքնաթիռ, թռել է Լոս, այնտեղ հանդիպել է շատ հայրենասեր մարդկանց, ներկայացրել է նրանց հիմնադրամի ծրագրերը, այդ մարդիկ խոստացել են, որ անպայման կօգնեն, ապա գումար են փոխանցել հիմնադրամի հաշվեհամարին: Հետո նույնը արել է Փարիզում, Մոսկվայում, Լոնդոնում, Բուենոս Այրեսում,… Ընդ որում, պարոն Վարդանյանի ցուցմունքից պարզ է դառնում, որ հիմնադրամին գումարներ են փոխանցել ոչ միայն սփյուռքի մեր հարուստ հայրենակիցները, որոնց համար 200 հազար դոլար այս կողմ այն կողմը թավ բեղերը սափրելու պես մի բան էՙ ե՛ւ սկզբունքորեն բարդ, ե՛ւ տեխնիկապես հեշտ, այլեւ հիմնադրամին ներդրումներ են արել սովորական մարդիկ, նույնիսկ դպրոցականներ, 25 դոլար, 50 դոլար, 10 դոլար… ով որքան կարող է: Ապա Վարդանյանը տեսել է, որ հիմնադրամի հաշվեհամարին մեծ գումարներ են հավաքվել, բայց ցավոք, դրանք բավարար չեն, որպեսզի հիմնադրամն իր առջեւ նպատակն իրագործի, ասենք Արցախում մանկապարտեզ կառուցի: Հենց այստեղ էլ պարոն Վարդանյանի գլխում ծագել է մի հանճարեղ-հայրենասիրական միտք: Նա որոշել է հիմնադրամի գումարներով խաղատուն մտնել, դրանք կրկնապատկել, եթե ոչ եռապատկել, ապա նորիցՙ արդեն մեծացած գումարը մուտք անել հիմնադրամի հաշվեհամարին ու վերջապես կառուցել այդ մանկապարտեզը, օրինակՙ մանկապարտեզը:

Արա Վարդանյանը դատարանին հենց այդպես էլ ասում է, որ հիմնադրամի գումարներն իրականում ինքը չի յուրացրել, այլ ամեն անգամ օնլայն խաղատանը խաղալիս մտածել է Արցախի երեխաների ու օգնության սպասող այլ մարդկանց մասին, որպեսզի նրանց ավելի շատ գումար հասնի: Ընդ որում, Վարդանյանը մանրամասնում է, որ խաղատանն ինքը հաղթել է մեծ թվով թուրքերի եւ ադրբեջանցիների, հետեւաբար Արցախում մանկապարտեզը կառուցվում է ոչ միայն համայն հայության, այլեւ որոշ թուրք-ադրբեջանցիների փողերով:

Հովիկ ԱՖՅԱՆ

Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում