Անկասկած, կառավարության հերթական տապալումը պետք է համարել նաեւ վերջին արտահերթ նիստը, որի օրակարգում էր կուտակային կենսաթոշակային համակարգի վերաբերյալ հարցը: Նիկոլ Փաշինյանը պետք է կառավարությունում աշխատած լիներ, որ այդքան չվրդովվեր նախարար Արծվիկ Մինասյանի դիտարկումից: Ի՞նչ կարող ես անել, երբ բոլորը Նիկոլ Փաշինյան չեն եւ չեն կարող «ժողովրդական լայն աջակցության պայմաններում» մի տեսակետից թռչել հակառակ տեսակետի կողմը, ինչպես, օրինակ, ԵԱՏՄ-ից դուրս գալու գործընթացից մինչեւ ԵԱՏՄ-ում ավելի պինդ նստելու գործընթաց, Սերժ Սարգսյանի արտաքին քաղաքականությունը քննադատելուց մինչեւ այդ քաղաքականությունն առաջ տանելու խոստումներ:
Մարդը հիմա, հիշելով հանդերձ, որ ինքն էլ է դեմ եղել կուտակայինին, որոշել է, այնուամենայնիվ, ձեռքից բաց չթողնել մոտ 300 հազար քաղաքացիների աշխատավարձից պահվող գումարները, որոնք, եթե ուրիշ բան չասենք, օդից փող են կառավարության համար: Բա Հովիկ Աբրահամյանը չգիտե՞ր այդ «նուրբ պահը», որ նախապես շատ էր ուզում անել, բայց, ի վերջո, տեղի տվեց: Ի՞նչ ասեմ, տեսնենք, թե ինչպես կընդունեն ՀՀ դուխով քաղաքացիներն այդ նոր «բարեփոխումը», որին, ավաղ, կառավարությունը գնում է ծակ գրպանների պարտադրանքի տակ:
Փաշինյանը, առնվազն, պարտավոր էր իմանալ, որ կառավարության բաց նիստում կարող են գտնվել նախարարներ, որոնք իրենց չեն պահի համահարթեցված եւ կարող են հակադարձել, որ սպասվող որոշումը լավագույնը չէ: Հարցը միայն կուտակայինը չէ, դա կարող էր լինել տրանսպորտի հետ կապված հարց, որին դեմ լիներ, օրինակ, առողջապահության, ԿԳ կամ մեկ ուրիշ նախարար: Բայց դեմ լինելուց առաջ դեռ պետք է նաեւ նախարար լինել եւ պատկերացնել, թե տվյալ որոշումն ինչպես կանդրադառնա իր ղեկավարած ոլորտի վրա:
Եվ վերջում` մի նկատառում կառավարության բաց նիստերի հետ կապված: Փակ նիստում Նիկոլ Փաշինյանը գուցե կփորձեր ականջալուր լինել գործընկերներին եւ զերծ կմնար անհարկի հայտարարություններից, որոնցից մեկն էլ տիպիկ ՀՀԿ-ական հայտարարությունն էր. «Ովքեր էս պատասխանատվությունը վերցնում են, մեզ հետ են, ովքեր էս պատասխանատվությունը չեն վերցնում, մեզ հետ չեն»:
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում
