Համենայնդեպս, եթե այժմ Արցախի իշխանությունն իրապես չգնա փոփոխությունների ու ներքին կյանքի շոշափելի թարմացման, կառավարման արդյունավետության և համերկրային համերաշխությանն ուղղված կոնկրետ քայլերի, ապա դրանով, փաստորեն, անհարմար դրության մեջ դրած կլինի նաև Նիկոլ Փաշինյանին՝ Հայաստանի Հանրապետության վարչապետին:
Երրորդն, այդ առումով, Նիկոլ Փաշինյանի հեղինակության արձանագրումն էր նաև արցախյան մասշտաբով, որ արձագանք գտավ ցուցարարների շրջանում, և այստեղ, իհարկե, անհրաժեշտ է անդրադառնալ այդ հանգամանքի մեկ այլ ասպեկտի, որն արդեն առնչվում է բոլորովին այլ հարցի՝ Հայաստանի ու Արցախի արտաքին քաղաքական խնդիրներին:
Փաշինյանի կոչն ու հանգուցալուծումը առնվազն այս փուլում, վկայելով նրա հեղինակության մասին ոչ միայն Հայաստանում, այլ նաև Արցախում, ըստ էության, բավականին ամրացնող գործոն դարձան արցախյան խնդրում նրա դիրքորոշումների մասով, որ մայիսի 9-ին հնչել էին Ստեփանակերտում, և որքան էլ տարօրինակ չհնչի՝ տարակուսանքի էին արժանացել Հայաստանում, թե այդ կոչերը կարող են չընկալվել միջազգային ասպարեզում: Միջազգային ասպարեզում չի կարող չընկալվել դիրքորոշում, որը ներկայացնում է ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև Արցախի հանրության վստահությունը վայելող գործիչը: Եվ այդ տեսանկյունից, Նիկոլ Փաշինյանն, ըստ էության, իրենով մեծ միջազգային լեգիտիմություն է հաղորդում նաև Արցախի իշխանությանը՝ այս առումով ինքն էլ գնդակը թողնելով պաշտոնական Ստեփանակերտի դաշտում:
Եվ ըստ այդմ՝ քայլերը, որոնք ակնկալվում են Արցախի իշխանությունից ներքին փոփոխությունների ուղղությամբ, իրականում միայն ներքին նշանակության քայլեր չեն, այլ ունեն նաև արտաքին մեծ նշանակություն՝ թեկուզ անուղղակի, բայց շոշափելի կշիռ ընդհանուր Հայաստան-արցախյան արտաքին քաղաքական ռազմավարության համատեքստում: Հետևաբար, Արցախի իշխանությունը իրավիճակին պետք է մոտենա հենց այդ տեսանկյունից՝ օգտագործելով եթե ոչ պատմական, ապա առնվազն այս փուլում էական հնարավորությունը, որ ընձեռվում է ներկայումս:
Արամ Ամատունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
