Լիովին կիսում եմ ԵՊՀ պրոռեկտորների հայտարարության մտահոգությունը մայր բուհում կատարվածի վերաբերյալ: Համալսարանը յուրաքանչյուր երիտասարդի համար պետք է լինի սրբավայր, իսկ ուսուցիչը, դասախոսը ակնածանքի առարկա: Որոշ ազգերում կա ընդգծված ուսուցչի պաշտամունք, իսկ մենք հպարտանում ենք մեր միջնադարյան համալսարաններով:
Իհարկե, այսօր՝ ինչպես այլ ոլորտներում, մեր բուհական համակարգը ունի իր կուտակված խնդիրները, որոնցից մի մասի պատճառները դուրս են տվյալ բուհի պատերից: Բոլոր դեպքերում այդ խնդիրները պետք է բարձրաձայնվեն, այդ թվում հենց երիտասարդների կողմից, լուծումներ փնտրվեն հենց երիտասարդների մասնակցությամբ:
Սակայն տարակուսելի է երիտասարդ ակտիվիստների ակնհայտ անհարգալից վերաբերմունքը, թե մայր բուհի, թե նրա ղեկավարության, թե անձամբ ռեկտոր Արամ Սիմոնյանի նկատմամբ: Տարբեր կերպ կարելի է վերաբերվել այս կամ այն ղեկավարի գործունեությանը, բայց չի կարելի վիրավորել՝ հարցաքննողի կեցվածքով, պարտադրանքային հրահանգներով, վաստակաշատ դասախոսին, գիտնականին, մայր բուհի երկարամյա ղեկավարին:
Ժամանակին ես արտահայտվել եմ զորակոչի տարկետման խնդրի շուրջ, նշելով դրա վտանգը երկրի երկարաժամկետ պաշտպանունակության համար, սակայն տվյալ դեպքում գտնում եմ, որ երիտասարդների պահանջները կարող էին լինել ավելի գործնական, ավելի գրագետ և ոչ անձնավորված:
Հուսով եմ, որ երիտասարդները իրոք չէին ցանկանում անցնել այս օրերի համերաշխության մթնոլորտի սահմանները, շուտուփույթ կազատեն զբաղեցրած դահլիճը և գործնականորեն կմասնակցեն առկա հարցերի լուծմանը:
Ուսուցչապետ Արամ Սիմոնյանին ցանկանանք շուտուփույթ ապաքինում:
Վահագն Գուրզադյան
ֆիզ.մաթ.գիտ. դոկտոր, պրոֆեսոր
Կոսմոլոգիայի կենտրոնի ղեկավար, ԱԱԳԼ, ԵՊՀ
