Ճիշտ է նոր կառավարությունը, ըստ հայտարարվածի, կոչված է մինչեւ արտահերթ ընտրություններ` անցումային կառավարման դերն ստանձնելու, այսինքն, ինչպես ես եմ հասկանում, մի տեսակ «հոգատար կառավարություն» (caretaking governement), սակայն այդ անցումն այնքան ծանր, փորձանավոր եւ ականապատ է լինելու, որ իմ տպավորությամբ`մեր հասարակությունն ի՛նքն է ստիպված իր հոգատարության տակ վերցնելու նրան, առաջին հերթին՝ ԶԼՄ-ների աջակցությամբ:
Հեղափոխության շունչը այժմ վարակել է բոլորին, բոլոր մակարդակներում, բոլոր անիրավվածներին, զրկվածներին, կամայականությունների զոհերին: Նաեւ՝ անիշխանականությունից օգտվել ցանկացողներին, հավիտենական դժգոհներին եւ հին ու նոր դավադիրներին, որոնց ականջները երեւում են տարբեր հավաքներում, ցուցարարների շարքերում: Սակայն ամենավտանգավորը նախկին իշխանականների որոշակի շերտերն են, որոնք ոչ միայն Ազգային ժողովում, ինչի մասին գրել եմ նախապես, այլեւ փողոցներում, հրապարակներում ու հիմնարկներում փորձում եւ փորձելու են դժոխքի վերածել փոքրամասնական կառավարության կյանքը, բողոքի բջիջներ ստեղծել ժողովրդի շարքերում եւ անկարելի դարձնել համակարգային փոփոխությունները՝ անդամալուծելով պետական կառույցները: Ռեւանշիզմի այդ ձգտումներից զերծ չմնաց նույնիսկ մեր երկրի 3-րդ նախագահը, երբ փակեց, թեեւ անցումային 1 տարվա հետաձգումով, իր կատարած լավ նախաձեռնություններից մեկը՝ «Լույս» հիմնադրամը, այդ ձեւով վրեժխնդիր լինելով ուսանող երիտասարդությունից, որը հանդիսացել էր հեղափոխության նիզակի սլաքը:
Հասկանալիորեն, մեր խնդիրը նոր կառավարությանը փրկելը չէ, այլ՝ նրա աշխատանքի շարունակականությունը ապահովելը, որպեսզի չփլուզվեն պետական կառույցները, չփլուզվի պետությունը:
Կառավարության ձախողությունը մեր բոլորի՛ ձախողությունն է:
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այս համարում
