Տասն օր առաջ՝ մայիսի 7-ին, մի հոդված էինք հրապարակել «Հրապարակի» կայքէջում՝ շեշտադրելով առնվազն երեք հանգամանք, որոնք հարկադրում են մտածել, որ Սերժ Սարգսյանն ինչ-որ շախմատային քայլեր է կատարում, որոնց սկիզբն ու ավարտը դեռ տեսանելի չեն, բայց նրա դերակատարությունը կասկածից դուրս է։ Որքան էլ մարդկային զանգվածները փողոցներում ու հրապարակներում «Նիկոլ՝ վարչապետ» աղաղակեին, այդ օրերին իմ տպավորությունն այն էր, որ քաղաքական զարգացումների վրա գերիշխող ֆիգուրը մնում է Սերժ Սարգսյանը։ Տասն օր անց էլ նույն կարծիքին եմ։
Այժմ արդեն փաստ է, որ «սիրո եւ համերաշխության հեղափոխություն» կոչված շարժման առաջնորդների, իրականացնողների, հետեւորդների, անգամ դիտորդների հաշվարկներն այն հիմնարար ու անկյունաքարային սպասման շուրջ, թե Սերժ Սարգսյանի հրաժարականով ՀՀԿ-ն կտրոհվի եւ ասպարեզից կվերանա, ինչպես ՀՀՇ-ն՝ 1998-ի իշխանափոխության օրերին, չիրականացան։ Սպասումները, հաշվարկներն ու ծրագրերը տապալվեցին։ ՀՀԿ-ն մնաց ասպարեզում՝ անսպասելի միասնական եւ կուռ, ինչը ստեղծեց բոլորովին նոր իրականություն՝ կատարելապես ներհակ վերլուծաբանների, քաղաքական ֆիգուրների, հեղափոխականների ուղեղներում իշխած կարծրատիպին ու սպասումներին։
Արդյունքում երկու շաբաթ առաջ ՀՀԿ-ի մահախոսականներ կարդացողներն այսօր հակահեղափոխությունից են խոսում, ինչն իրականությունը գիտակցելու նշան է։ Իսկ իրականությունն այն է, որ հեղափոխություն, իշխանափոխություն ու չգիտես էլ ինչ ամպագոռգոռ եզրույթների հետեւում ունենք ՀՀԿ-ի իշխանության ներքո գործող փոքրամասնության կառավարություն, որի գործունեության տեւողությունը կախված է ինչպես սեփական ինքնադրսեւորումից, այնպես էլ վերջնահաշվում ՀՀԿ-ի կամքից։
Հայաստանում կատարվածը, որը դեռ հասկանալի էլ չէ, թե ինչ է, ինչով կավարտվի եւ ինչ հետեւանք կունենա, միայն արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններից հետո կարելի կլինի ավարտված համարել եւ բացատրել կամ գնահատել:
Լուսինե ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
