Քաղաքագետ Երվանդ Բոզոյանի կարծիքով՝ Ռուսաստանը միշտ էլ վարել է «մահակի և բլիթի» քաղաքականություն բոլոր երկրների հետ, այդ թվում նաև ԵԱՏՄ-ի երկրների հետ:
«Հայելի» ակումբում լրագրողների հետ հանդիպմանը, անդրադառնալով «Ռոսնեֆտ»-ի մամուլի քարտուղար Միխայիլ Լեոնտևի հայտարարություններին՝ պարոն Բոզոյանն ասաց. «Լեոնտևը կոպիտ էր արտահայտվել, քանի որ այսօր ՌԴ-ի պետական քաղաքականությունը ճանաչում է հայաստանյան իշխանությունը, ուստի, բնականաբար, Լեոնտևը չէր կարող չխմբագրել իր խոսքը և նա դա արեց»:
Անդրադառնալով Միխայիլ Լեոնտևի հնչեցրած ներողությունը՝ քաղաքագետն ասաց. «Ռուսական քաղաքական վերնախավը մտահոգված էր, որ Հայաստանում փոփոխությունները կարող են վտանգել Ռուսաստանի շահերը Հայաստանում: Սա ոչ միայն Լեոնտևի, այլև բազում քաղաքագետների և ուժային կառույցների տեսակետն էր, որոնք ուղղակի չէին արտահայտվում, բայց Լեոնտևն արտահայտեց այն, ինչ նրանք մտածում էին»:
Անդրադառնալով Պուտին-Փաշինյան հանդիպմանը՝ պարոն Բոզոյանն այն բնութագրեց ճանաչողական և հայտնեց, թե ոչ մի արտառոց բան սպասել չարժե այդ հանդիպումից:
Խոսելով ներքաղաքական զարգացումներից՝ մասնավորապես նոր կառավարության նշանակումից, պարոն Բոզոյանը հայտնեց, թե իր համար կարևոր են ոչ թե կառավարությունում նշանակված անձինք առանձին վերցված, այլ այն, թե ինչ ծրագրով են հանդես գալու, ինչ քայլեր են անելու իշխանությունները. «Կարևոր է, որ առաջին անգամ մենք ձևավորենք նորմալ էլեկտրոնային համակարգ, պետք է ԸՕ-ում փոփոխություններ իրականացվեն, այդ ռեյտինգային ընտրակարգը պիտի հանվի, պետք է կուսակցության մասին նոր օրենք ընդունվի, ընտրակաշառքների դեմ խիստ օրենքներ ընդունվեն: Մարդիկ պիտի հասկանան, որ ընտրակաշառքը վերջնականապես դուրս է եկել մեր կյանքից: Անպայման մինչև ընտրությունները պետք է բաց թողնվեն քաղբանտարկյալները: Բազում հնարավորություններ կան այս մթնոլորտում այդ մարդկանց խնդիրները լուծելու համար իրավական շրջանակներում: Այդ մարդիկ իրենց խղճի համար են նստած եղել»:
Ըստ Երվանդ Բոզոյանի՝ վերջին 25 տարվա ընթացքում իշխանություն ձևավորելու սկզբունքները չեն փոխվել. «Մեծ հաշվով խաղի կանոններ չեն փոխվել: Մարդը եկել, իր թիմն ու ընկերներին է բերել, որը ՀՀ ստանդարտների մեջ հասկանալի երևույթ է: Հանրության համար ճիշտ կլիներ, որ կառավարության անդամները լինեին հանրային գործիչներ, հանրության կողմից ճանաչված լինեին և վաստակած լինեին այդ պաշտոնը, և որ մարդիկ հարգեին նրանց: Թեև հանրությունն իրականում այդ երիտասարդներից ոչ մեկին չի վստահում, բայց քանի որ վստահում են Նիկոլ Փաշինյանին, ավանսով վստահում են նաև այդ անձանց: Ուստի հանրությունն այդ անձանցից ակնկալիքներ չունի, նրանք մարդկանց համար «կինդեր սյուրպրիզներ» են: Բայց փորձը ցույց տվեց, որ այս մեթոդն իրեն չի արդարացնում»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
