Դրսում զարթոնք է, գարուն՝ տաք, ընտիր եղանակ: Քաղաքի կենտրոնում ոստիկաններ կան, միայն նրանք են մատնում, որ Բաղրամյան 26-ի մատույցներում (կամ դրա հետ կապված) ինչ-որ բան է տեղի ունենում։ Ամենահավանական տարբերակը, որ մտքովդ անցնում է՝ դրսից հյուրեր են եկել՝ կա՛մ այլ երկրի նախագահ է, կա՛մ դեսպան, կա՛մ մոտերքում գուցե բողոքի ցույցեր են՝ կապված Վատիկանում տեղադրված Նարեկացու արձանի հետ: Ճանապարհային ոստիկանների ձեռքներին փուչիկներ, եռագույններ, գույնզգույն փայլեր, ծաղիկներ չկան։ Նրանց նկատելիս ոչինչ չես կռահի, ոչ մի հույժ կարեւոր եղելություն, բացի այն, որ նրանք ծառայության են դուրս եկել, ու պարզվում է՝ նոր նախագահի երդմնակալության առիթով երթեւեկությունն են կարգավորում:
Մոռացիր ոստիկաններին, թող երթեւեկություն կարգավորեն, գնա, փողոցի անցորդներից մեկի դեմը կտրի ու հարցրու՝ ո՞վ է Հայաստանի նախագահը, ո՞վ է վարչապետը, ԱԺ նախագահը, ովքե՞ր են նախարարները, արդարադատության մարմինները, համայնքապետերն ու գյուղապետերը, թաղի լավ տղերքը, ո՞վ է քո երկրում ճակատագրիդ անցյալը, ներկան ու ապագան։ Ու մի պատասխան կլսես, մի մարդու անուն, մի մարդու իրականություն, որի համար, չգիտես ինչու, Հանրային հեռուստաընկերությունը վերստին գովազդային արշավ է սկսել, ասես մի ողջ ժողովուրդ, մի ողջ երկիր նոր պիտի ճանաչի «անիմանալին»:
Արամ ՊԱՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
