Հայտարարելով Սերժ Սարգսյանի հետ վարչապետության խնդրի քննարկման ու որոշման մասին՝ Կարեն Կարապետյանը հայտարարեց, որ առկա իրավիճակում սահուն անցում ապահովելու և մարտահրավերներին դիմագրավելու համար որոշել են պահել ներկայիս կոնֆիգուրացիան, և Սերժ Սարգսյանը կմնա Առաջին դեմքի կարգավիճակում: Կարապետյանի այս հայտարարությունը, ըստ էության, շատ կանխատեսելի էր, բոլորը սպասում էին դրան, և պարզ չէր միայն, թե ով, ինչպես և որտեղ է ասելու, որ վարչապետ կառաջադրվի Սերժ Սարգսյանը:
Իրավիճակն ուշագրավ է, իհարկե, հետագա զարգացումների տրամաբանության մասով, և այդ տեսանկյունից տվյալ պարագայում հետաքրքիր է, թե ինչ է նշանակում կոնֆիգուրացիայի պահպանում քաղաքական իմաստով: Այսինքն՝ կոնֆիգուրացիայի պահպանումը ինչպիսի ժամանակային ինտերվալ, ինչպիսի տարածություն կամ մասշտաբ ունի, ինչ բովանդակություն է ենթադրում և այլն:
Դա իշխանության մինչև 2022 թվականի ստատուս քվոյի ամրագրո՞ւմ է, երբ խորհրդարանի հաջորդ ընտրությունից առաջ արդեն կծավալվեն քննարկումները մեծամասնության ցուցակը կազմելու և ընդհանրապես խորհրդարանի կազմը, քվոտաները որոշելու շուրջ, թե՞ ներիշխանական հրադադարն է մոտ ապագայի մասով, ինչը, սակայն, ամենևին չի նշանակում, որ այդ կոնֆիգուրացիան համաձայնություն է մինչև 2022 թվական:
Մի բան, անկասկած, հստակ է, որ կոնֆիգուրացիան կրելու է գերազանցապես առերևույթ բնույթ, այսինքն՝ լինելու է մակերեսի վրա, իսկ համակարգի խորքային տրանսֆորմացիայի գործընթացը և ըստ այդմ՝ ներիշխանական ուժերի ու շահերի բախումը շարունակվելու են անխուսափելիորեն, քանի որ այն պայմանավորված է հանգամանքներով, որոնք վեր են Հայաստանի իշխանության ուժերից և ազդեցության դաշտից: Ակնհայտ է, որ համակարգը չունի և չի ունենալու փոխզիջումների նախկին ռեսուրսը, այսինքն՝ նախկին փոխզիջումների մասշտաբը պահելու ռեսուրսը, և դրանք թերևս չունեն երկարաժամկետ լինելու հավանականություն:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
