Նիկոլ Փաշինյանը մոտավորապես հաշվել է, թե քանի քայլ է անելու, եւ բավականին հետեւողականորեն հաշվետվություն է ներկայացնում հանրությանը, թե օրը քանի քայլ արեց: Քայլերը հաշվում են: Պետք է ենթադրել՝ քայլաչափով: Հրաշալի է: Բայց ի՞նչ հաշվարկներ են արել:
Օրինակ, նախատեսած հանրահավաքներին անդրադառնալով՝ ասում են, որ եթե այսքան հազար, ենթադրենք՝ 10 կամ թեկուզ 15 հազար մարդ մասնակցի, ապա ըստ այդմ էլ կկազմակերպեն իրենց գործողությունները: Ավելի վաղ, որքան հայտնի է, ավելի մեծ թվեր էին նշում՝ ինչ-ինչ քաղաքական զարգացումներ նախաձեռնելու համար:
Այստեղ, կարծում ենք, արժե նկատել, որ մեկ տարի առաջ տեղի ունեցած խորհրդարանական ընտրություններում, որի արդյունքներով էլ ձեւավորվել է հիմնական քաղաքական ուժերի հարաբերակցությունը Ազգային ժողովում, «Ելք» դաշինքը 122 հազար ձայն էր ստացել՝ գրավելով երրորդ տեղը: Դա շա՞տ է, թե՞ քիչ:
Համենայն դեպս բավարար էր Ազգային ժողովում հայտնվելու, խմբակցություն ունենալու եւ խորհրդարանում որպես ընդդիմադիր ուժ գործունեություն ծավալելու համար: Բայց անբավարար էր մեծամասնություն կազմելու եւ, ասենք, վարչապետի ընտրության վրա առանց քայլելու ազդեցության հնարավորություն ունենալու համար: Մի յոթ անգամ անբավարար էր:
Ուստի հարց է ծագում. եթե «Ելքի» ընտրազանգվածն այնքան չէր, որ այդ դաշինքին թույլ տար մեծամասնություն լինել (իմա՝ իշխանություն դառնալ), ապա արդյոք հիմա միայն «Քաղպայմանագրի» կողմնակիցների թիվը, որ նշվածից, բնականաբար, ավելի փոքր է, հնարավորություն տալո՞ւ է, որ Նիկոլ Փաշինյանն իրականացնի «գունավոր հեղափոխություն» անելու իր հին երազանքը:
Եվ հիմա, երբ խոսում են մի քանի հազար մարդու աջակցել-չաջակցելու տարբերակների մասին, հիշո՞ւմ են, որ ընդամենը մեկ տարի առաջ շատ ավելի մեծ թվով հայրենակիցների աջակցությունը բավարարեց «անցողիկ շեմը» մի քիչ ավելով հաղթահարելուն միայն:
Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարդացեք «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթի այսօրվա համարում
Լուսանկարը՝ Նիկոլ Փաշինյանի ֆեյսբուքյան էջից
