«Որ թշնամին չուրախանա»

Այս 25 տարվա ընթացքում ես հաճախ եմ կարդում կամ լսում՝ «էս չանեք, էն չանեք, որ թշնամին չուրախանա»: Նախ՝ ես գերադասում եմ «հակառակորդ», ոչ թե «թշնամի» եզրույթը, քանի որ երկրորդը կարծես թե ակնարկում է, որ մեր դիմակայությունն ադրբեջանցիների հետ հավերժ է լինելու, իսկ դա, հուսամ, այդպես չի: Բայց եկեք այս անգամ կիրառենք հենց «թշնամի» բառը՝ ավելի հասկանալի լինելու համար:

Եվ այսպես՝ թշնամին շատ կտխրեր, եթե Հայաստանում ընտրությունները, սկսած 1995 թվականից, ոչ մեկի մեջ հարցեր չառաջացնեին: Թշնամուն բացարձակապես ձեռնտու չէր լինի, եթե մեր պաշտոնյաները, հատկապես իրավապահներն ու ուժայինները, այդքան չտես, ագահ ու կոռումպացված չլինեին: Թշնամին ուրախանում է, երբ մենք սփյուռքահայերի հետ սկզբունքային հարցերում միակամ չենք, նրան հաճույք է պատճառում, երբ աշխարհի տարբեր մասերում ծվարած նախկին հայաստանցիները արհամարհում են եւ փնովում են սեփական (կամ գուցե նախկին) հայրենիքը:

Թշնամին անշուշտ ուրախանում է, երբ տեսնում է, որ Հայաստանում կան խմբեր, որոնք քաղաքական խնդիրներն ուզում են լուծել զենքի ուժով: Մեզ վրա վերցնենք՝ մեզ ձեռնտու չէ՞ր, օրինակ, Սուրեթ Հուսեյնովի «ապստամբությունը»՝ դրանից մենք մեծապես շահեցինք:

Թշնամին բացարձակապես չի ուրախանում, երբ ծանր հանցագործությունների, այդ թվում՝ սպանությունների մեջ մեղադրվող մարդիկ կանգնում են դատարանի առաջ: Այ, եթե նրանք կարողանային շարունակել կրակոցներն ու խժդժությունները Երեւանի փողոցներում, թշնամին շատ կուրախանար:

Թշնամուն ուրախացնում է, որ Ստեփանակերտում ոստիկանները «քյարթու» են եւ ապօրինի են գործում: Բայց նրան ավելի շատ է ուրախացնում, երբ ֆեյսբուք մտած որոշ քաղքենիներ փորձում են ապացուցել, իբր դրանով Ստեփանակերտի ոստիկաններն ինչ-որ ձեւով տարբերվում են Երեւանի կամ Գյումրիի ոստիկաններից, որը, բացի ամեն ինչից, նաեւ սուտ է: Ընդհանրապես Հայաստան աշխարհի որեւէ բնակավայրի կամ տարածքի առանձնացումը բացասական համատեքստում ուրախացնում է մեր թշնամուն:
Ավելին ասեմ՝ օրենք խախտելը, խաբելը, «քցելը», ստելը ուրախություն է պատճառում թշնամուն: Ոչ միայն մեր այսօրվա արտաքին քաղաքական հակառակորդին, այլեւ Թշնամուն՝ այդ բառի լայն իմաստով:

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ