«Մեր երկիրը ոչ մի քաղաքական մարտավարություն չունի: Հայկական վերնախավում մտածողությունն այնքան կենցաղային է, որ զգացվում է քաղաքական գիտակցության պակաս»,-ասաց քաղաքագետ Երվանդ Բոզոյանը մարտի 16-ին «Հայելի» ակումբում տեղի ունեցած ասուլիսի ժամանակ:
«Հայաստանն ուժեղ կախվածության մեջ է Ռուսաստանից, Ադրբեջանն էլ, օգտվելով դրանից, փորձում է ԱՄՆ-ին ցույց տալ, որ Հայաստանը վատ դաշնակից է նրան: Ադրբեջանը դա անում է ռեսուրսներով, ֆինանսով, կաշառքներով, զենքով: Այդ երկրի քաղաքականության հիմնարար դրույթներից մեկն է Հայաստանին մեկուսացնելը: Օրերս Իրանի, Վրաստանի, Թուրքիայի և Ադրբեջանի կնքած հռչակագիրը հենց դա է փաստում»:
Անդրադառնալով Բակո Սահակյանի այցին Վաշինգտոն՝ նա պնդեց, որ նմանօրինակ այցերը շատ են և դրա մեջ ոչ մի ճակատագրական ու արտառոց բան չկա:
Մարտի 18-ին Ռուսաստանի Դաշնությունում կատարվելիք նախագահական ընտրությունների մասին Բոզոյանն ասաց, որ ոչ ոք չի կասկածում, որ Պուտինը կվերընտրվի: «Պուտինի համար ավելի կարևոր է Ղրիմի երկրամասից շատ ձայներ ստանալը, քանի որ նա ուզում է ցույց տալ աշխարհին, որ Ղրիմն իրեն է աջակցում: Ընթանում է ոչ թե նախագահի ընտրության պայքար, այլ իշխանության ձևավորման պայքար: Ժիրինովսկու համար այս ընտրությունները կոմերցիոն բնույթ են կրում, իսկ մնացած թեկնածուներն, իմ կարծիքով, ոչ մի շանս չունեն»:
Պատմական գիտությունների թեկնածու Հրանուշ Խառատյանը շեշտեց, որ Ռուսաստանն ուզում է ցույց տալ իր հզորության վերականգնվող լինելը:
«Պուտինի քարոզչականությունը ոչ մի կապ չունի բնակչության կենսամակարդակի բարձրացման հետ: Իր նպատակը կայսերականության պահպանումն է: Պուտինի համար, կարծում եմ, միակ անհաղթահարելի խնդիրը Ռուսաստանի հսկա տարածքն է և այն, որ դրա շատ մասեր բնակեցված չեն: Հիմա քարոզչամեքենան այդ բոլոր տարածքներն անվանում է «էթնիկ հայրենիք»՝ դիմադրելով հարևանների՝ այն մասնատելու միտումներին»:
Գնահատելով Հայաստանի դիրքը ներկա քաղաքական վիճակում՝ քաղաքագետ Երվանդ Բոզոյանը նկատեց.
«Ադրբեջանն ուժեղանում է, Հայաստանը՝ թուլանում: Հիմա մենք շատ փխրուն վիճակում ենք: Հայաստանը միշտ պետք է մանևրելու տեղ ունենա: Մենք մտածում ենք, թե Ռուսաստանը մեզ միշտ կսատարի, բայց ամեն ինչ կարող է անսպասելիորեն փոխվել՝ ինչպես եղավ ապրիլյան պատերազմի ժամանակ. Ռուսաստանը ոչ մի կերպ չխառնվեց գործընթացներին: Այնտեղ տրամադրությունները Հայաստանի հանդեպ փոխվել են, բայց այստեղ դա դեռ չի զգացվում»:
Զարինե ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
