«Փակ» գոյականն արդեն իսկ հեռավորության այն վիճակն է նախորոշում, որի շուրջ գնալով զարգանում է ենթադրությունների, շշուկների, կռահումների ու բազմապիսի մեկնությունների բնաշխարհը։ «Փակը» նաեւ իմացնել է տալիս, որ կա մի շրջանակ, որի համար ինքը միշտ մատչելի է, պարզ ու ընդառաջող՝ ի հակադրություն այն ոչ ցանկալի հանրույթի, որն իրենից վտանգ է ներկայացնում։
Շատ շուտով այդպիսի մի հանրույթ են կազմավորելու լրագրողները։ Ապագա կառավարության դռնփակ նիստերին նրանք հետեւելու են հեռվից՝ վտարվածների, եղելություններ կռահողների մռայլադեմ հայացքներով, կարգն է այդպես պահանջելու, նոր կարգ, որ կոչված է լինելու զերծ պահել ապագա վարչապետին, փոխվարչապետներին ավելորդ գլխացավանքներից, ծանր, ոչ դուրեկան հարցադրումներից, անգամ ոչ քծնող, ոչ բարեհամբույր մարդկային հայացքներից։ Եվ նույնիսկ ներկա ՀՀԿ-ական մի պատգամավոր, նախկին լրագրող դեմ չէ լրագրողների այսօրինակ մեկուսացմանը՝ կարծելով, որ, ընդհակառակը՝ դա կարող է լրջագույնս խթանել լուսաբանումների որակի բարձրացմանը։
Ահա, այսպիսի բաներ՝ թեկուզ ոչ վաղ անցյալում չորրորդ իշխանության համարում ունեցող բնագավառի ներկայացուցիչն այդքան էլ դեմ չէ այդ իշխանության արդարացի գործառույթների սանձերը քաշելուն, ինչպես ընդունված է ասել՝ մի քանի քիթ խոթողների օդերը փակելուն։ Եթե ամիսներ անց վարչապետի աթոռին բազմած լինի Սերժ Սարգսյանը, միանշանակ, կարիք է լինելու աթոռն ավելի ապահով, ավելի չեզոք գոտում տեղադրել` բացասական վիբրացիաներից, անվնաս մետեորիտների հարվածներից հեռու։ Մոնիտորների օգնությամբ կառավարության նիստին հետեւող լրագրողները, մեդիայի ներկայացուցիչները ծանոթ դեմքեր կտեսնեն, միմյանց հետ կակղամորթի իրենց պատյանում ուրախացող ու տխրող մի տարօրինակ զանգված, որ փաստացի որոշում է երկրի ու մարդկային կյանքերի ճակատագիրը՝ միայն վերջում իրազեկելով մոնիտորների առջեւ գամված մարդկանց մահվան ու կյանքի արդյունքը։
Արամ ՊԱՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
