Մեր քանդակագործության «Գանգրահեր տղայի» հիշատակին

88 տարեկան հասակում օրեր առաջ մահացել է Խաչատուր Միրիջանյանը:

Պատիվ եմ ունեցել անձամբ ճանաչել քանդակագործության նահապետին, լինել Էրեբունի համայնքի նրա տանը, որը նաեւ արվեստանոցն էր:

Իր չափածո գործերից մեկում նա գրել էր.

Ինձ ոչ փառք է պետք,

Ոչ դիրք, ոչ տիտղոս,

Միայն ու միայն համեստ վաստակիս

Արժանի մի խոսք:

Անկեղծ ասած, սպասում էի, թե նրա մահվան մասին կգրեն:

Ծպտուն չկա, շատերը չգիտեն:

Քանդակագործը հայտնի էր առավել Չարենցավանում 1980թ-ին տեղադրած «Գանգրահեր տղայի», Էջմիածնի «Սգավոր մայրեր», Պետրոս Դուրյանի, Մարտիրոս Սարյանի, Վահան Տերյանի արձաններով, Շարա Տալյանի, Կոմիտասի, դիրժոր Ռ.Մանգասարյանի կիսանդրիներով, հուշարձաններով, գրաֆիկական աշխատանքներով, գեղանկարներով, բանաստեղծություններով:

Քանդակագործը լեզու էր գտնում տարբեր նյութերի հետ՝ օգտագործելով քարը, փայտը, բրոնզը, անգամ մանրահատակը, ստեղծելով ուշագրավ կոմպոզիցիաներ:

Հայաստանի ժողովրդական նկարիչ, պրոֆեսոր Թերեզա Միրզոյանն, անդրադառնալով քանդակագործի ստեղծագորություններին, նշել էր. «Միրիջանյանի ստեղծագործությունների մեջ կարեւոր տեղ էին գրավում բանաստեղծությունները, որոնք նա հիմնականում նվիրում էր իր աշխատանքներին՝ լրացուցիչ բացահայտելով դրանց բովանդակությունը: Ի դեպ, քանդակագործներից այդպես վարվել է նաեւ Միքելանջելոն»:

Ես սիրում էի քանդակագործի հատկապես ծաղրաքանդակներն  ու  ծաղրանկարները:

Հումորի անուրանալի զգացում ուներ, չնայած կյանքի սարսափելի հարվածներին, մնաց միշտ անուղղելի լավատես, ինչպես ասում էր`լույսի վանդակում:

Սա այն դեպքում, երբ քանդակագործության նահապետը դժվարին օրեր էր ապրում, իսկ որդու կորստից հետո դադարեց ստեղծագործել:

Ռուզան ՄԻՆԱՍՅԱՆ