Եթե մեր ընդդիմությանը կհետաքրքրի իմ համեստ կարծիքն այն մասին, թե ինչ պետք է անել, որպեսզի Սերժ Սարգսյանը հանկարծ վարչապետ չդառնա, ապա կարող եմ ասել, որ ընդդիմությունը նախ պետք է միավորվի: Այստեղից էլ ծագում է երկրորդ եւ ամենակարեւոր հարցը` իսկ ի՞նչ պետք է անել միավորվելուց հետո: Ընդդիմության միավորումը մի երկարուձիգ պրոցես է: Եթե ես էլ չասեմ, նախընթաց միավորումների պատմությունից հայտնի է, թե դա ինչ ճիգ ու ջանք պահանջող գործընթաց է: Երբեմն երկու էշի գարի ջոկելու համար ընդդիմադիրներն այնպիսի խնդիրներ են հարուցում, որ մնում ես ափիբերան` այ մարդ, դուք հավաքվել եք միավորվելո՞ւ, թե՞ իրար միս ուտելու:
Հիշում եմ, թե 2013թ. նախագահական ընտրություններից առաջ ինչպես էին միավորվում մեր ընդդիմադիրները: Այն ժամանակ հարցն այլ կերպ էր դրված` չթողնել, որ Սերժ Սարգսյանը վերընտրվի նախագահի պաշտոնում: Ով ասես, որ չէր եկել միավորվելու` ՀՀ նախագահի մեր մշտական թեկնածուները, ինչպես նաեւ ՀԱԿ-ը, ԲՀԿ-ն, ՀՅԴ-ն, «Ժառանգությունը»… Խոսում էին միասնական թեկնածուով գնալու մասին: Ովքեր ավելի խելոք ու իմաստուն էին, ասում էին` եկեք նախ համադրենք մոտեցումները եւ հետո միայն որոշենք միասնական թեկնածուին: Առավել անհամբերները պնդում էին հակառակը` չէ, նախ` միասնական թեկնածի անունը որոշենք: Երբ սրանց հարցնում էին` խի՞, չէին կարողանում հիմնավորել, թեեւ պատասխանն ինքնին հայտնի էր:
2013թ․, նախագահական ընտրություններից մոտ 3.5 տարի անց, տեղի ունեցավ Երեւանի ՊՊԾ գնդի գրավումը: Դա հերթական առիթը դարձավ, որպեսզի ընդդիմությունը կրկին խոսի միավորվելու անհրաժեշտության մասին: Խոսեցին, խոսեցին, սակայն մինչեւ Խորենացու փողոցից հասան Ազատության հրապարակ, պարզվեց, օրինակ, որ Նիկոլ Փաշինյանն ու Արմեն Մարտիրոսյանը նույնիսկ հակառակորդներ են: Եվ նրանց նման շատ այլ ընդդիմադիրներ հեռացան միմյանցից ու դիրքավորվեցին ընդդիմադիր դաշտի հայտնի ու անհայտ անդաստաններում:
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
