2016թ. ՀՆԱ-ն մեկ շնչի հաշվով հանրապետության մասշտաբով կազմել է 1678637 դրամ, իսկ Երևանում՝ 2756301 դրամ։ Մայրաքաղաքը մեկ շնչին ընկնող ՀՆԱ-ով 3.5-4 անգամ գերազանցում է Տավուշի, Գեղարքունիքի և Շիրակի մարզերին։
Կարճ ասած, այս ամենը նշանակում է, որ տնտեսական աճը անհավասարաչափ է բաշխվում ոչ միայն հասարակության տարբեր շերտերի, այլև բնակավայրերի միջև։ Ստեղծված հավելյալ արժեքը կուտակվում է հիմնականում մայրաքաղաքում՝ հիմնականում մի խումբ մարդկանց մոտ։ Կարճ ասած, աճը ներառական չէ։ Հենց սա է «գաղտնիքը», թե բնակչությունն ինչու չի զգում տնտեսական աճը։ Իհարկե, անգամ ոչ ներառական աճի դեպքում բարեկեցության որոշակի բարձրացում լինում է. իրականացվող ծրագրերն ապահովում են նոր աշխատատեղեր, պետբյուջեն խոշոր ընկերություններից ավելի շատ հարկեր է հավաքագրում, որը կարող է ուղղել տնտեսության ակտիվությանը։ Սակայն դա բավարար չէ։ Ընդ որում, կառավարությունն այս ամենը բոլորից լավ է գիտակցում։ Այդ իսկ պատճառով էլ վերջին շրջանում ամեն հարմար առիթով շեշտվում է, որ տնտեսական աճը պետք է ներառական լինի։
Ամփոփելով կարող ենք փաստել, որ Հայաստանի բնակչությանը երջանկացնելու է ոչ թե տնտեսական աճը՝ անկախ դրա մեծությունից, այլ զարգացումը, որը կազդի բոլոր շերտերի վրա։ Կհաջողվի՞ արդյոք կառավարությանը զարգացում (ընդ որում՝ ներառական) ապահովել, ցույց կտա ժամանակը։ Ամեն դեպքում, այս պահին դժվար է անգամ գնահատական տալ 2017թ. աճի որակին։ 2017-ի աղքատության ցուցանիշը կհրապարակվի սեպտեմբերից ոչ շուտ, այնպես որ, դժվար է ասել՝ 7%-անոց աճը որքանո՞վ է նպաստել աղքատության կրճատմանը։
Բաբկեն ԹՈՒՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
