«1962 թիվը կատակ չէր: Այս տարի լինում է 55 տարի, որ ես եղել եմ շարժման մեջ…ես ձերբակալված եմ եղել այն բանտում, որտեղ լլկել ու ծեծել են Գարեգին Նժդեհին, եղել եմ այն բանտախցերում, որտեղ իր հոգին ավանդեց Նժդեհը»,- այսօր «Հայելի» ակումբում հիշեց բանաստեղծ Մերուժան Հովհաննիսյանը:
«Ղարաբաղյան շարժումը զրկանքներ, ցավեր տեսավ, հետո եկավ իշխանության, ի՞նչ բերեց նա իր հետ՝ ոչինչ: Ստացանք ազատություն, ունեցանք ազգընտիր նախագահ, որն իր դերում չեղավ ըստ պատշաճի, տարաձայնություններ եղան, փոխըմբռնման բացակայություն, որը վերաճեց թշնամանքի»,- իր իսկ բարձրացրած հարցադրմանը պատասխանեց բանաստեղծը:
Հարցին, թե շարժման ձեռքբերումները որոնք էին, բանախոսը պատասխանեց. «Ձեռքբերումներ կարող էին լինել նաեւ առանց շարժման, որովհետեւ ազգը պատրաստ էր… մենք ունեցել ենք 3 նշանավոր դեմքեր. Առաջին Հանրապետությունը տվել է Արամ Մանուկյան, Երկրորդ Հանրապետությունը՝ Ալեքսանդր Մյասնիկյան, Երրորդ Հանրապետությունը՝ Վանո Սիրադեղյան: Այս երեքը, որոնք երկիր կերտեցին, հալածական դարձան, հետապնդվեցին: Մտքի մեծերը միշտ էլ հալածված են եղել»:
Հարցին, թե ինչո՞ւ Վանո Սիրադեղյան և ոչ՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյան, բանաստեղծը պատասխանեց. «Լեւոն Տեր-Պետրոսյանն այս իրավիճակի կերտողն է, սովորաբար բոլոր փառատոչոր մարդիկ հեռանում են անփառունակ, որովհետեւ փառքը չի սիրում փառասերներին, այլ՝ սիրում է իրեն չսիրողներին… Վանո Սիրադեղյանը ազգային մտածողության, բանական մեծ մտքի տեր մարդ էր, որը չհասկացված եղավ, դա օրինաչափ էր»:
Արփինե ՍԻՄՈՆՅԱՆ
