Հայաստանի հանրային շրջանակում մեծ աղմուկ է առաջացրել Ադրբեջանին ռուսական սպառազինության հերթական խմբաքանակի մատակարարումը, այս անգամ՝ ծանր զրահատեխնիկա, որը պաշտոնական Բաքուն կուղարկի ղարաբաղյան ուղղությամբ տեղակայված իր զորամիավորումների տրամադրության տակ, ինչպես հայտարարել է տեխնիկան ստանալուց հետո:
Ադրբեջանին ռուսական սպառազինության մատակարարման մասին ասվել է բավականաչափ, և թվում է, որ այդ մասին խոսելն այլևս պարզապես ավելորդ է, ասելու այլ բան չկա: Դժվար է պատկերացնել այդօրինակ անբարո, հակադաշնակցային վարքագիծ, որ կարող է ցուցաբերել որևէ պետության դաշնակից ու ռազմավարական բարեկամ այդ պետության հանդեպ: Բայց Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանը ցուցաբերում է և անգամ ապրիլյան պատերազմից հետո, փաստորեն, չի դադարեցնում սպառազինության մատակարարումները պաշտոնական հայատյացության քաղաքականություն վարող Ադրբեջան:
Ինչ ասել այս կապակցությամբ, երբ իրավիճակն այնպիսին է, որ խոսքերն այլևս գրեթե ոչինչ չեն նշանակում: Մյուս կողմից, սակայն, չասելն անթույլատրելի է իհարկե, և՛ թե Հայաստանի հանրությունը, թե՛ պաշտոնական Երևանը պետք է շարունակաբար արտահայտեն իրենց դժգոհությունը: Ավելին՝ այստեղ, ըստ երևույթին, կա մի խնդիր՝ Ռուսաստանն իր ծոծրակին կարծես թե սկսել է չզգալ կամ էապես թույլ զգալ Հայաստանի հանրության այն սուր շունչը, որ կար ապրիլյան պատերազմից հետո՝ ի պատասխան Ռուսաստանի հակադաշնակցային վարքագծի, մեղմ ասած՝ հակադաշնակցային, եթե չասենք պարզապես հակահայկական և ադրբեջանամետ վարքագիծ:
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
