Նախօրեին հայտնի է դարձել, որ հունվարի 18-ին Կրակովում կհանդիպեն Հայաստանի և Ադրբեջանի արտաքին գործերի նախարարներ Նալբանդյանն ու Մամեդյարովը: Վերջին անգամ նրանք հանդիպել էին նախորդ տարի դեկտեմբերի սկզբին: Այդ հանդիպումից հետո, ըստ էության, կոնկրետ արդյունք էր միայն այն, որ նախարարները պայմանավորվել էին նոր հանդիպման վերաբերյալ, որն էլ, փաստորեն, տեղի կունենա հունվարի 18-ին:
Այդ հանդիպումից սպասել որևէ առարկայական տեղաշարժ, այսպես ասած, կարգավորման գործընթացում, երևի թե միամտություն է: Դրա մասին էր վկայում նաև նախօրեին ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի հայտարարությունը, որ միջնորդները չեն կարող կարգավորել խնդիրը, դա պետք է անեն կողմերը, իսկ Մոսկվան չունի կարգավորման որևէ ծրագիր և մյուս համանախագահների հետ աշխատում է շփման գծում հանդարտության ուղղությամբ: Այս տեսանկյունից, Նալբանդյան-Մամեդյարով հանդիպումից թերևս միակ ռացիոնալ սպասելիքը կարող է լինել այն, որ հանդիպումը ապահովի սահմանի ներկայիս հարաբերական հանգստի շարունակությունը:
Այլ բան սպասելը ոչ միայն ռացիոնալ չէ, այլ ինքնին որևէ ուրիշ նպատակ դնելը ռացիոնալ չէ զուտ գործընթացի օրակարգի տեսանկյունից, քան իրավիճակի հարաբերական կայունությունն ու խաղաղությունն ամրացնելու անգամ ամենափոքր հնարավորություն ստեղծելն ու առաջ գնալը հենց այդ ուղղությամբ: Այդ տեսանկյունից նկատելի է, որ համանախագահների օրակարգում հենց այդ նպատակադրումն է: Մյուս կողմից՝ ՌԴ արտգործնախարարը արել էր հայտարարություն, թե ղարաբաղյան խնդիրը հնարավոր չէ լուծել մեկ փաստաթղթով և պետք է փուլային մոտեցում:
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
