Հունվարի 11-ին կառավարությունը փոխվարչապետ Վաչե Գաբրիելյանի նախագահած նիստում հավանություն տվեց պահուստային ֆոնդի թանկարժեք իրերի օտարման 2018-2021-ի ծրագրին: Ինչո՞ւ են ծախում ոսկին, որ չի հնանում, որակները չի կորցնում, միշտ գին ունի: Ֆինանսների նախարար Վարդան Արամյանի խոսքով՝ 1996-ից թանկարժեք քարերն ու պետական գանձերը կուտակվել են, բազմաքանակ զարդերը ժամանակի մեջ կորցնում են արժեքը: Պատկերացնու՞մ եք աբսուրդը: Հայաստանը կրակն է ընկել իր զարդերի ձեռքը, որ նաև չափազանց թանկ է պահելը: Ուրեմն` բացեք թանգարան, ինչպես անում են այլ երկրներում, և ցուցադրեք` փող աշխատելով զբոսաշրջիկների հաշվին, նաև ոչ պահուստային ոսկե զարդեր գնելու հնարավորություն տվեք նրանց: Այդպես անում են Պրադոն, Վատիկանը: Հաստատ հայ բարձրաստիճան պաշտոնյաները Մոսկվա այցերի ընթացքում առիթ ունեցել են լինելու «Ալմաստի թանգարանում», վա՞տ է: Կազմակերպեք ցուցահանդեսներ այլ երկրներում` ներկայացնելով եղածը և հավելելով հայ ոսկերիչների նոր աշխատանքը: Բրենդ ստեղծեք: Պատմություն: Ավանդույթ: Գովազդեք պետությունն ու նրա ունեցվածքը:
Ոչ, Հայաստանի կառավարությունը գնում է նախնադարյան ճանապարհով` հանրային աճուրդներ կազմակերպել ու զարդեր վաճառել: Եթե թանկարժեք իրերը չվաճառվեն սահմանված գնով, արժեքը կարող է նվազել միջազգային գներից ոչ պակաս:
Ծրագրի իրականացման արդյունքում պետական գանձարանը կստանա բարձր լիկվիդայնություն ունեցող պետական ստանդարտի ձուլակտորներ, որ ժամանակի ընթացքում չեն կորցնում արժեքը: Հասկացա՞ք: Ոսկեզարդը ծախում ենք, որ ոսկի գնենք: Համարյա այն անեկդոտն է` ինչպես դառնալ միլիոնատեր, երբ միլիարդատեր ես: Ավելի ճիշտ չէ՞ր պարզ ասել` փող է պետք, ժողովուրդ, փող չունենք, ոչ թե հնարել անհեթեթ պատումներ ու անվանել «Ծրագիր»:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
