Նայելով հաջողակ և հայտնի մարդկանց լուսանկարներին՝ տպավորություն է ստեղծվում, որ նրանց շրջանցում են բոլոր ցավերն ու դառնությունները: Բայց իրականում այդպես չէ: «Աստղային» ընտանիքներում նույնպես ողբերգություններ են լինում: Սակայն միշտ չէ, որ այդ մասին իմանում են երկրպագուները: Չէ՞ որ էկրաններին սիրելի դերասանները նույն սրամիտ կատակներն են անում: Այս ամենը լիարժեք կերպով արտացոլում է Ֆրունզիկ Մկրտչյանի ընտանիքի կյանքը, որին ճակատագիրը դժվար փորձություններ էր բաժին հանել, գրում է kulturologia.ru պորտալը:
Ֆրունզիկ Մկրտչյան
Այս դերասանին ներկայացնելու կարիք չկար. ԽՍՀՄ-ում նրան ճանաչում էին բոլորը: Իսկ հայրենիքում՝ Հայաստանում, նա մինչ այժմ ազգային հերոս է, նրա նկարները կարելի է տեսնել Երևանի փողոցներում: Դերասանի ամբողջական անունը՝ Ֆրունզե Մուշեղի Մկրտչյան: Բայց հայրենիքում նրան ավելի շատ անվանում էին Մհեր, ինչը թարգմանաբար նշանակում է «լուսավոր»:
Մհեր-Ֆրունզեն ծնվել է Հայաստանի ԽՍՀ Լենինական քաղաքում 1930թ. հուլիսի 4-ին: Այժմ այդ քաղաքը կոչվում է Գյումրի: Ֆրունզեի ծնողները Թուրքիայում Հայոց Ցեղասպանությունից փրկված գաղթականներ էին: Նրանց՝ միայնակ 5 տարեկան երեխաներին, գտել էին ճանապարհին և ուղարկել մանկատուն:
Եղբոր հիշողություններում Ֆրունզիկն իսկապես հենց մանկությունից շատ բարի և լուսավոր մարդ էր: Նա նիհար էր, մեծ քթով, տարօրինակ, և բոլորը նրան ծաղրում էին: Բայց շուտով պարզվեց, որ այդ մեծ քթով և թախծոտ աչքերով տղային բնությունն օժտել է հսկայական տաղանդով: Դերասանական տաղանդը նրա մոտ դրսևորվել է մանկությունից: 10 տարեկանից տղան ներկայացումներ էր կազմակերպում տեղի երեխաների համար:
Ֆրունզիկ Մկրտչյանը վաղ հասակում թողել է դպրոցը և փորձել տարբեր մասնագիտություններ: Բայց դերասանի մասնագիտության մասին երբեք չի մոռացել: Սկզբում նա խաղում էր տեքստիլ կոմբինատի թատերական խմբակում, հետո գնաց սովորելու Լենինականի դրամատիկական թատրոնի ստուդիայում: Իսկ 1947թ. ներառվեց դրա թատերախմբում:
Ֆրունզիկը սկզբում հայտնի դարձավ հայրենի Հայաստանում՝ նկարահանվելով ֆիլմերում և խաղալով թատրոնում: Իսկ հետո «Կովկասի գերուհի» ֆիլմում նկարհանվելուց հետո նրա փառքը տարածվեց ամենուր: Մկրտչյանին պաշտում էր ոչ միայն հանդիսատեսը, այլև գործընկերներ, ինչը հաճախ հանդիպող երևույթ չէ: Մայրն էլ նրան մյուս երեխաներից ավելի շատ էր սիրում, ինչը հաճախ նեղացնում էր նրանց: Իսկ ահա անձնական կյանքում դերասանը երջանիկ չէր: Առաջին անգամ նա ամուսնացավ է իր համակուրսեցու՝ Քնարի հետ: Բայց ամուսնությունը երկար չտևեց, և մեկ տարի անց նրանք ամուսնալուծվեցին:
Դոնարա Փիլոսյան
Երկրորդ անգամ Ֆրունզիկն ամուսնացավ երիտասարդ դերասանուհի Դոնարա Փիլիոսյանի հետ: Երբ նրանք ծանոթացան, Ֆրունզիկն արդեն մոտ 30 տարեկան էր, իսկ նա՝ 18: Երիտասարդ գեղեցկուհուն գրավեց հայտնի դերասանի հմայքը:
Եթե կինոյի այսօրվա երկրպագուներին հարցնենք՝ ով է Դոնարա Փիլոսյանը, հազիվ թե որևէ մեկը, բացի հայերից, պատասխանի այդ հարցին: Բայց նրան տեսել են և գիտեն բոլորը: Նա Գայդայի պաշտամունքային «Կովկասի գերուհին» ֆիլմում մարմանվորել է ընկեր Սաախովի անձնական վարորդ ընկեր Ջաբրաիլովի կնոջը: Իսկ 1977թ. ամուսնու հետ նա նկարահանվել է «Բաղդասարը բաժանվում է կնոջից» կատակերգությունում:
Դոնարան Հայաստանում հայտնի թատերական դերասանուհի էր: Ֆիլմերում նա հազվադեպ էր նկարահանվում, և Հայաստանի սահմաններից դուրս էլ շատ հայտնի չէ:
Իսկ Ֆրունզիկին մեծ ժողովրդականություն էին բերում հենց ֆիլմերում դերերը: Նա կնոջ հետ տեղափոխվում է Երևան, մեքենա գնում: Սկզբում ծնվում է նրանց դուստրը՝ Նունեն, հետո որդին՝ Վազգենը: Ֆրունզիկը պաշտում էր իր երեխաներին, շատ էր սիրում նրանց խաղալիքներ նվիրել, և ինքն էլ այդ խաղալիքներով խաղում էր նրանց հետ: Իհարկե, ամենաշատը նա սիրում էր դրանք մասերի բաժանել՝ հասկանալու համար՝ ինչպես են աշխատում: Դրանից հետո ոչ միայն նա, այլև ոչ մի վարպետ արդեն չէր կարող հավաքել մասերի բաժանված խաղալիքները:
Ընտանեկան դրամա
Թվում էր՝ ամեն ինչ լավ է ընթանում: Բայց Դոնարայի բնավորությունն անբացատրելի կերպով սկսեց փչանալ: Նա չէր ցանկանում թողնել դերասանական կարիերան և երեխայի հետ մնալ տանը: Սկզբում Ֆրունզիկը ենթադրում էր, որ նա նախանձում է իր դերասանական կարիերային և հույս ուներ, որ երկրորդ երեխայի ծնունդից հետո ամեն ինչ կհարթվի: Բայց ժամանակի հետ իրավիճակը միայն բարդացավ:
Ասում են, որ ընկերները հենց սկզբից փորձում էին Ֆրունզիկին հետ պահել ամուսնությունից՝ դա պատճառաբանելով Դոնարայի բռնկվող և անկանխատեսելի բնավորությամբ: Հնարավոր է՝ դա նկարելի էր դեռ երիտասարդ տարիներին: Այժմ արդեն կինը ամուսնու սարսափելի տեսարաններ էր սարքում ամուսնու գլխին, խանդում նրան առանց առիթի: Դերասանի կյանքը վերածվել էր դժոխքի:
Ընկերների խորհրդով՝ Ֆրունզիկը կնոջը տարավ մասնագետների մոտ: Եզրակացությունը սփոփիչ չէր. ոչ թե բնավորությունն էր, այլ լուրջ հոգեբանական հիվանդություն: Ընդ որում՝ անբուժելի: Ընտանիքում եղած խնդիրների պատճառով 70-ականներին Ֆրունզիկը հրաժարվում էր բազմաթիվ հիանալի դերերից և սկսեց չարաշահել ալկոհոլը:
Բանը հասավ նրան, որ ալկոհոլի չարաշահման պատճառով գործնականում տապալում էր նկարահանումները: Երեխաների հետ էլ ամեն ինչ հարթ չէր: Ամուսնությունից հետո դուստրը՝ Նունեն, ամուսնու հետ տեղափոխվեց Արգենտինա: Ընդմիշտ: Ասում էին, որ նա մահացել է ավտովթարի հետևանքով, և դա հավելյալ վիշտ էր Ֆրունզիկ Մկրտչյանի առանց այն էլ դժվար կյանքին:
Բայց դա այդպես չէ. Նունեն չէր մահացել. նա հորից 5 տարի երկար է ապրել: Նման խոսակցությունների պատճառ էր դարձել Ֆրունզիկի այն արտահայտությունը, որ դուստրն այլևս չկա: Բոլորը կարծել էին, որ նա մահացել է, և այլևս հարցուփորձ չէին արել: Հավանաբար, Ֆրունզիկը նկատի ուներ, որ իր հետ դուստրը գործնականում չի շփվում:
Դերասանը բոլոր ձևերով փորձում էր բուժել սիրելի կնոջը՝ սկզբում Հայաստանում, հետո տեղափոխեց Ֆրանսիայի հոգեբուժարան: Բայց ամեն ինչ ապարդյուն էր: Վերջին անգամ Դոնարան բեմ դուրս եկավ 1982թ: Հետո նա հավերժ փակվեց հոգեբուժարանում:
Վերջին տարիները
Ֆրունզիկի որդու մոտ նկատվում էին նույն հիվանդության ախտանշանները, ինչ մոր մոտ: Նրան նույնպես տեղափոխեցին հիվանդանոց, փորձեցին բուժել: Ու դարձյալ առանց նկատելի հաջողության:
Ֆրունզիկ Մկրտչյանն ամուսնացավ երրորդ անգամ, բայց ամուսնությունը երկար չտևեց, և երրորդ կնոջից նա բաժանվեց: Կյանքը վերջին նա բոլորովին մենակ էր՝ չնայած երկրպագուների մեծ բանակին:
Ֆրունզիկ Մկրտչյանն այդ ժամանակ ֆիլմերում գրեթե չէր նկարահանվում. ասում էր, որ իր տարիքում դա այլևս իմաստ չունի: Հիմնականում նա զբաղվում էր սեփական թատրոնով և բացարձակապես չէր հետևում առողջությանը: 1993թ. դեկտեմբերի 29-ին Ֆրունզիկ Մկրտչյանը մահացավ սրտի կաթվածից, քնի մեջ: Սիրելի դերասանին հուղարկավորեցին դեկտեմբերի 31-ին Երևանում: Հարազատները կարծում են, որ նա այդպես էլ չկարողացավ ապրել այն վշտից հետ, որ նրան պատճառել էր կնոջ և որդու հիվանդությունը:
Դոնարա Մկրտչյանն այդպես էլ դուրս չեկավ հոգեբուժարանից: Մտքի պայծառության պահերին նա զարմանում էր՝ ինչու են իրեն փակել այդ սարսափելի հպատակության մեջ և թույլ չեն տալիս գնալ տուն՝ ամուսնու և երեխաների մոտ: Երբեմն, նա կրկնում էր իր դերերից հատվածներ և անգամ հիվանդանոցում կազմակերպում էր դրամատիկական խմբակներ: Դոնարա Նիկոլաևնան մահացավ 2011թ. Հայաստանի Սևան քաղաքում:
Պատրաստեց՝ Վիկտորյա ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆԸ
