«Ընդամենը ցանկությունների հիման վրա ասված թվեր են, որոնք խորհրդային միությունում էլ էին ասվում»,- «Հոդված 3» ակումբում «Մեծ խոստումներ, դառը իրականություն. աղքատներն են մեղավոր, «չեն ուզում աշխատել», թե՞ կառավարությունն է ապաշնորհ» թեմայով քննարկմանը հայտարարեց տնտեսագետ Վահագն Խաչատրյանը:
Նա մտահոգություն հայտնեց, թե որևէ փաստաթղթում չկա անդրադարձ գործազրկությանը, կամ այն հարցին, թե ինչ է տալիս 6-7 տոկոս տնտեսական աճը քաղաքացիներին. «1991-ից մինչև հիմա գործազրկության մակարդակը 16-17 տոկոս է, այդ խնդիրը չի լուծվում: Խնդիրն այն է, որ ՀՀ-ում չեմ տեսնում նպատակ իշխանության կողմից, բոլոր կառավարությունների կողմից: Խնդիրն այն է, թե ինչ քաղաքական խնդիր է դրված: Մեր այսօրվա քաղաքական իշխանությանն այսօր ձեռնտու է այս համակարգը: Նրանց ձեռնտու է, որ մեզ մոտ աղքատները մնան աղքատ և լինեն մի խումբ հարուստ մարդիկ: Սա նշանակում է ավտորիտար համակարգ, որտեղ քաղաքական հարցերը ոչ թե հրապարակային, ընտրությունների ճանապարհով են լուծվում, այլ կուլիսային»:
ՀՊՏՀ ինովացիոն և ինստիտուցիոնալ հետազոտությունների կենտրոնի ղեկավար Ատոմ Մարգարյանն էլ նշեց, թե ինչի հաշվին է ապահովվել 7.3 տոկոս տնտեսական աճ. «Մեր արտահանման շուկաները մեծանում են, պղնձի գներն աճել են: Ավելացել են տրանսֆերտները, առևտուրն աշխուժացել է: Այնպես որ, 7.3 տոկոսը տնտեսական աճը բարձր թիվ չէ: Սոցիալական քաղաքականությունը չի բերել նրան, որ տնտեսական աճը լինի ներառական: Երկարաժամկետ ռազմավարության խնդիրն է: Մեր կառավարությունները չեն ունեցել ողջաժամկետ ռազմավարություն: Մեր կարգի երկրները, որոնց տնտեսությունները թերբեռնված են, աճը պետք է լինի 10 տոկոս և ոչ պակաս»:
Հիշեցմանը, թե ՀՀ նախագահը հայտարարել էր, որ մարդիկ չեն ուզում աշխատել, դրա համար են վատ ապրում, «Այլընտրանք» հետազոտական կենտրոնի ղեկավար Թաթուլ Մանասերյանն արձագանքեց. «ՀՀ նախագահը ճիշտ գնահատական է տվել, որ պետք է աշխատել: Ենթադրում եմ առաջին հերթին դա ուղղված է կառավարությանը: Պորտաբույծների մի մեծ բանակ կա, որոնցից չենք կարողանում ազատվել: Մենք ՝ հասարակությունն էլ է մեղավոր, որ չենք կարողանում ազատվել նրանցից, որ կարողանանք աշխատացնել կառավարությանը: Կառավարության մեջ մի վատ մշակույթ է ձևավորվել՝ չնկատել Վահագն Խաչատրյանին, Ատոմ Մարգարյանին, այսինքն՝ հեղինակավոր մարդկանց»:
Քաղաքագետ Արմեն Գրիգորյանն էլ մտահոգություն հայտնեց, որ տարիներ շարունակ կրթությանը հատկացվող բյուջեն չի աճում. «Երբ նայում ենք կրթության բյուջեին, տեսնում ենք, որ այն չի աճել: Մինչդեռ ոստիկանության բյուջեն 35 միլիարդից հասել է 64 միլիարդ դրամի: Այդ գումարներն ուղղվում են լրիվ այլ տեղ: Ինչների՞ս է պետք 64 միլիարդ դրամանոց բյուջեով ոստիկանություն»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
