Հայաստանը երկու քարի արանքում է հայտնվել: Բոլոր տարածաշրջանային զարգացումները շրջանցում են Հայաստանին` ծրագրված ձեւով կամ ոչ: Ադրբեջանն ու Թուրքիան վճռականապես դեմ են Հայաստանին եւ իրենց քաղաքական ու տնտեսական լծակներն օգտագործում են մեկուսացնելու համար Հայաստանին բոլոր տեսակի տարածաշրջանային նախագծերից, որպես հիմնավորում բերելով ղարաբաղյան հակամարտությունը: Նրանք նույնիսկ հուսահատ եւ անտարբեր, չշահագրգռված հայ մասնագետների են փորձում հուշել, որ խորհուրդ տան Հայաստանի կառավարությանը զիջումների գնալու հակամարտության լուծման գործում:
Սակայն, ովքեր ծանոթ են պատմությանը զգուշացնում են նման գործարքներ կատարելուց: Հայ ժողովուրդն ինքն էլ քաջ գիտակցում է, որ Ադրբեջանի հետ հակամարտությունը ոչ սկսվում, ոչ էլ ավարտվում է Ղարաբաղով: Այն պատմության խորքերն է թափանցում երեւան հանելու համար պանթյուրքական շարժման իրական նպատակները:
Հայաստանը հսկայական Օսմանյան կայսրության ճանապարհին միշտ էլ խոչընդոտ է հանդիսացել (եւ այդպիսին շարունակում է մնալ) եւ թիրախՙ աշխարհի քարտեզի վրայից ընդմիշտ սրբվելու:
Մյուս տարածաշրջանային պետությունները, այդ թվում նաեւ բարեկամական երկրները, պրագմատիկ մոտեցում են ցուցաբերում բոլոր խնդիրներին: Նրանք մասնակցում են այդ տարածաշրջանային նախագծերին առաջնորդվելով լոկ իրենց ազգային շահերով: Վրաստանը, Իրանն ու Ռուսաստանը համարվում են Հայաստանի բարեկամ երկրներ, բայց նրանք իրականում Հայաստանին մենակ են թողել Թուրքիայի հետ իր պայքարում: Իրենց շահույթի տեսանկյունից Հայաստանը դարձել է ոչ պիտանի երկիր քաղաքականապես եւ թողնվել է առանձին տնօրինելու իր ճակատագիրը: Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի թշնամանքը Հայաստանի երեւակայության արդյունքը չէ: Այն չափազանց բացահայտ է, արտահայտված ինչպես խոսքերով, այնպես էլ գործերով:
Ինչպես թուրքական «Հաբերլեր» լրատվամիջոցն է հաղորդում, նախագահ Էրդողանը, խոսելով իր կուսակցության վերջերս կայացած խորհրդակցության ժամանակ, բողոքել է, որ «պաշտոնական Երեւանը Թուրքիայի հետ բարեկամության դարպասները փակ է պահում հայկական սփյուռքի ճնշումների ներքո: Այդ պատճառով էլ Հայաստանը դուրս է մնում տրանսպորտի եւ էներգետիկայի տարածաշրջանային նախագծերից: Ավելին, նա գնալով ավելի է խրվում մեկուսացման մեջ»: Մինչդեռ Վրաստանը, ավելացրել է նա, հաջողությամբ կամուրջներ է կապել Թուրքիայի եւ Արեւմուտքի միջեւ:
Իր հերթին, Վրաստանը, Հայաստանի հետ իր հարաբերություններում չի փոխել իր տոնը այն օրից, երբ Սաակաշվիլին էր երկրի նախագահը: Նա ամբարտավան ձեւով հայտարարել էր, որ «ով Ադրբեջանի դեմ է, Վրաստանի թշնամին է»: Չնայած այս օրերին նա դավաճան է համարվում իր իսկ երկրում եւ որոնման մեջ է գտնվում, այդուհանդերձ Հայաստանի հանդեպ որդեգրած իր քաղաքականությունը դեռ ուժի մեջ է մնում:
ԵՐՎԱՆԴ ԱԶԱՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում
