Այսօր Բելառուսի մայրաքաղաք Մինսկում սկսվող ՀԱՊԿ անդամ պետությունների ղեկավարների գագաթաժողովը տեղի է ունենում հետխորհրդային տարածքում արձանագրվող հակասական, անգամ իրարամերժ գործընթացների պայմաններում, որոնք, մի կողմից, նվազեցնում են արդեն ավանդական դարձած սպառնալիքները, մյուս կողմից՝ ուրվագծում են նորերը։
Այս երկու միտումները հավասարապես վերաբերում են նաեւ Հայաստանին շրջապատող անվտանգային միջավայրին, որի համար հատկանշական են հետեւյալ հիմնական առանձնահատկությունները։
Առաջին՝ ԱՄՆ-ի ու ՆԱՏՕ-ի դիրքերի հետագա ամրապնդումը Վրաստանում ուժեղացնում է Հայաստանի մեկուսացվածությունը Ռուսաստանից, միաժամանակ նվազեցնում է ռուս-վրացական նոր ռազմաբախման հավանականությունը, քանզի վերջերս Վրաստանին արդիական հակատանկային միջոցներ տալու վերաբերյալ նրա արեւմտյան դաշնակիցների ընդունած որոշումը նկատելիորեն մեծացնելու է մեր հյուսիսային հարեւանի պաշտպանունակությունը։
Երկրորդ՝ Ղարաբաղի հարցում դիվանագիտական ճեղքում արձանագրելու Ադրբեջանի ձեռնարկած վերջին փորձերի շռնդալից ձախողումից հետո Բաքուն հայտնվել է այնպիսի անելանելի դրության մեջ, որ սուր կերպով զգում է այդ ամենը ռազմի դաշտում փոխհատուցելու կարիքը, ուստի համառորեն որոնում է պատերազմի նոր պատվիրատուներ։
Երրորդ՝ Սիրիայի, Ղարաբաղի եւ այլ հարցերում վերջերս Ռուսաստանից միակողմանի զիջումներ ակնկալող Թուրքիան այդ ամենը չստանալու հետեւանքով նորից կտրուկ թեքվել է ԱՄՆ-ի կողմը՝ փորձելով խաղարկել անառակ որդու վերադարձի հայտնի սցենարը։
Չորրորդ՝ տարածաշրջանում իր հավասարակշռված ու զուսպ քաղաքականությամբ հայտնի Իրանը իր ուշադրությունը կենտրոնացրել է արաբական աշխարհում Սաուդյան Արաբիայի գլխավորությամբ հակաիրանական լայն կոալիցիա ձեւավորելու փորձերի վրա, որոնց առաջին թիրախն է դարձել Հայաստանի բարեկամ երկիր Լիբանանը։
Այս ամենը վկայում է, որ մեր շուրջը ձեւավորվող անվտանգային միջավայրի հիմնական առանձնահատկությունը ՀԱՊԿ-ի ռազմաքաղաքական պատասխանատվության գոտուց Հայաստանի հետագա մեկուսացման վտանգի մեծացումն է՝ անվտանգության ապահովման այլ տարբերակներով այն փոխարինելու կամ փոխհատուցելու խնդրի լուծված չլինելու պայմաններում։
Վարդան ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարդացեք «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթի այսօրվա համարում