1965 թվականին լրանում էր Հայոց Ցեղասպանության 50-ամյակը և ՀԿԿ Կենտկոմի առաջին քարտուղար Յակով Զարոբյանի ջանքերի շնորհիվ հնարավոր դարձավ Մոսկվայից թույլտվություն ստանալ ոչ միայն նշելու Մեծ եղեռնի 50-րդ տարելիցը, այլև Եղեռնի զոհերի հիշատակին կոթող կառուցել:
Բաց մրցույթ հայտարարվեց, մոտ 80 աշխատանք ներկայացվեց և այն ժամանակ երիտասարդ ճարտարապետներ Արթուր Թարխանյանի և Սաշուր Քալաշյանի համար մեծ անակնկալ էր, որ ընդունվեց իրենց նախագիծը։
«Ավելի փորձառու ճարտարապետներ կային,-ասում է Սաշուր Քալաշյանը,-և մենք, երբ ներկայացնում էինք մեր աշխատանքը, մտածում էինք, որ սա մեր հոգու պարտքն է: Բայց, որ մեր նախագիծը կարող է ընդունեն, նույնիսկ չէինք երազում»։
1967-ի նոյեմբերի 29-ին, Հայաստանում խորհրդային կարգերի հաստատման տարեդարձի օրը, Երևանի քիմկոմբինատի քուրայից վառված և զրահամեքենայով Ծիծեռնակաբերդ բերած ջահը հանձնեցին Անտոն Քոչինյանին, որն էլ վառեց հավերժական կրակը:
Մանրամասներին կարող եք ծանոթանալ՝ «Ա1+»-ի կայքում:
Հենց այդ տարիներին էլ, հայրենանպաստ գործող իշխանությունների օրոք, ձևավորվեց
վառվռուն աչքերով խանդավառ մի երիտասարդություն, ովքեր կյանքի կոչեցին 1988 թվականի
զարթոնքը, որն ավաղ, ԽՍՀՄ ԿԳԲ-ական դրածո իշխանությունների թեթև ձեռքով կարճ ժամանակում ի չիք դարձավ և Հայաստանի ու հայ ժողովրդի համար խավարը շարունակվում է
մինչ օրս: Երիցս ճիշտ են այն հայորդիները, ովքեր պնդում են իշխանափոխության անհրաժեշտությունը և նոր, ազգանպաստ քաղաքաքան համակարգի ձևավորման հույժ
կարևորությունը: Միայն այդ պես է հնարավոր փրկել մեր հայրենիքը, միայն այդպես է
հնարավոր վերադարձնել 60-ականների պայծառ աչքերով ու խանդավառ երիտասարդ Երևանցուն, ով ստամոսից բացի՝ առավել կսիրի իր մայրաքաղաք Երևանը և պատրաստ կլինի անմնացորդ
նվիրվել մեր հայրենիքի զարգացմանն ու հզորացմանը: