Փակությունը՝ շատ ժամանակ շինծու, երանգավորված, քաղաքական խնդիրներ լուծող միֆաստեղծական հատկություն ունի, որքան փակ, այնքան առեղծվածային, որքան փակ, այնքան հետաքրքրական, այնքան ուրիշ, այնքան երազելի ու ցանկալի: Հեռվից եվրոպական երկրներից որոշները նմանօրինակ զգացումներ ի հայտ բերող շերտազարդերով են պարուրվել, դարձել են առասպելական փրկավայրեր՝ միայն հասնել է պետք, ոտք դնել, եւ փրկված ես, հարություն առած, պահպանված: Բայց «երազանք միայն մեկն է լինում՝ այն էլ ամերիկյան», իսկ Եվրոպան պատմական ու քաղաքական առումներով այլակերպ ուղիով է ընթանում կամ գոնե վերջին տարիներին փորձում է, ինչպես ասում են՝ իր պես ընթանալ, իր հաճությանը համապատասխան:
Մոլեռանդորեն վիզային ռեժիմի մեղմացմանն սպասողները տեղական իշխանության ռեժիմի բերած աղքատության ու անհույս հուսահատության զոհերն են եւ, անկախ ամեն ինչից, սահմաններն անցնելու ելքեր, անկասկած, գտնելու են: Ասել, թե «վիզային ռեժիմի մեղմացումն արտագաղթի նոր ալիք կբերի» մեկ այլ ինքնապաշտպանական, վախվորած քաղքենիություն է: Արտագաղթի ալիքները փակ, միատարր ռեժիմներում են հասունանում, մարդկանց մահվան վախով շրջափակող իշխանության ստեղծած պայմաններում: Ո՛չ միֆական, ո՛չ եդեմական, այլ կատարելապես իրական, առանց պաճուճանքների Եվրոպայի հետ Հայաստանն ամեն առումով անմիջնորդ փոխշփումների կարիք իսկապես շատ ունի, եւ ասոցացման պայմանագրով գուցե սկզբնադրվի մի նոր հետաքրքիր ու երկարամյա ճանապարհ:
Արամ ՊԱՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
