Ավելի գլոբալ քաղաքականության մեջ ՀԱՊԿ-ը Ռուսաստանին պետք է իր միջազգային մեկուսացումը քողարկելու նպատակով: Պատահական չէ, որ հիմա ակտիվորեն քննարկվում է, օրինակ, Հայաստանի սակրավորներին Սիրիա ուղարկելու հարցը՝ ականազերծման աշխատանքներին մասնակցելու նպատակով: Չնայած ՀԱՊԿ ռեսուրսներն այնքան սահմանափակ են, միջազգային լեգիտիմությունը՝ խոցելի, որ կազմակերպությունը չի ձգում անգամ իմիտացիոն դերակատարությանը, ու սիրիական թատերաբեմում Մոսկվան իր քաղաքականությունը փորձում է լեգիտիմացնել Ռուսաստան-Թուրքիա-Իրան ձևաչափով:
ՀԱՊԿ-ում գոյություն չունի ռազմաքաղաքական միասնական օրակարգ, և անգամ Ուկրաինայի հարցում Բելառուսն ու Ղազախստանը գերադասեցին չեզոքությունը՝ անտեսելով Մոսկվայի ճնշումները: Էլ չենք խոսում ԼՂ հակամարտության մասին, որտեղ Հայաստանը բախվում է այն իրականությանը, որ իր ֆորմալ դաշնակիցներից Ռուսաստանն ու Բելառուսը սպառազինում են Ադրբեջանին, իսկ Ղազախստանի նախագահ Նուրսուլթան Նազարբաևն Իլհամ Ալիևի հիմնական լոբբիստն է:
ՀԱՊԿ-ը, ըստ իր առաքելության, պետք է լիներ Հայաստանի անվտանգության համակարգի կարևոր էլեմենտներից մեկը, սակայն դե ֆակտո դարձել է մեր երկրի անվտանգությանը սպառնացող մարտահրավեր: Հայաստանում որևէ մեկը պոզիտիվ սպասելիք չունի ՀԱՊԿ գագաթնաժողովներից, ու գոնե մխիթարվում ենք նրանով, երբ դրանց օրակարգն «անշառ» է լինում, այսինքն՝ Հայաստանը չի ներքաշվում Արևմուտքի հետ հակադրության հարթություն:
Սարգիս Արծրունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
