Սա պետք է լինի մեր վերջին մարտը (բանաստեղծություն)

Տասնամյակների ձիգ ճանապարհին,

Ամուր պահեցինք մեր մաքրությունը,

Հավատարիմ ենք մեր տված խոսքին,

Եվ պահպանում ենք խաղաղությունը:

Ահա ոսոխը հերթական անգամ,

Փորձում է խոցել սուրբ երկրի սիրտը,

Ուզում է երկիրն անել արնաքամ,

Եվ մեզ հուշ թողնել նրա կարոտը:

Ազերիները քսանյոթ տարի,

Ոչինչ չեն արել նենգությունից զատ,

Անում են քայլեր լոկ միայն չարի,

Մնալով իրենց ոճին հարազատ:

Նենգության սուր են մշտապես ճոճում,

Փորձում վախ ծնել հերոսի սրտում,

Եվ իրենց հատուկ շանտաժի ոճով,

Գութ են աղերսում ճոխ լացուկոծով:

Հեշտ ընդունում են ցանկացած պայման,

Վայրկյաններ չանցած դրժում խոստումը,

Չարությունն իրենց չունի չափ, սահման,

Արագ խախտում են տված երդումը:

Նրանց արյան մեջ չկա սրբություն,

Նրանք ունակ են լոկ խաբեության,

Եվ միշտ պատրաստ են մեծ ստորության,

Երազում են մեզ տանել կործանման:

Նրանք հաղթելու ճանապարհ չունեն,

Քանզի չի պարտվում ոգու կորովը,

Որքան փորձում են տարածք ետ բերեն,

Այնքան մարում է կեղծ հույսի ծովը:

Թմրամոլների քայլեր են դրանք,

Որը անում են հանգած ուղեղով,

Շարժվում են իրենց պիղծ հետագծով,

Ու միշտ զոհվում են լոկ որպես ապրանք:

Նրանց հոգում կա վրեժ ու ցասում,

Սակայն կպարտվեն նման կեղծ ոգով,

Զենքը անզոր է, երբ ճիշտ չեն կռվում,

Մենք միշտ հաղթում ենք աղոթքի ուժով:

Որքան էլ քծնեն աշխարհի առջև,

Օվկիանոսից շատ արցունքներ թափեն,

Եվ կեղծ դիմակը հավերժ գործածեն,

Նրանց կշիռը մնում է թեթև:

Իրենց դրել են շատ խելոքի տեղ,

Փորձում են անել ճարպիկ հնարքներ,

Ուզում են խաղալ դերն իրենց չքմեղ,

Աննկատ կերպով վերցնել տարածքներ:

Եվ եթե անգամ հնարք բանեցնեն,

Ու փորձեն հաղթել այս պատերազմում,

Մեկ է, այնպիսի հարված կընդունեն,

Որ նրանց տեղը կմնա վակուում:

Մեր հողը միշտ էլ տվել է մեծ բերք,

Մենք չենք հանդուրժի մեկ մետր կորուստ,

Հողը մեզ համար դարձել է հագուստ,

Որի կորստից մենք կմնանք մերկ:

Նամուսն ավելի վեհ է, քան կյանքը,

Մենք այն կպահենք, թեկուզ թանկ գնով,

Հեշտ կպատնեշենք այդ արշավանքը,

Կհաղթենք մարտը լոկ փառք ու պատվով:

Մի աշխարհ արժե մեր ամեն զոհը,

Նրանք ապրում են կապույտ երկնքում,

Վայրկյան չեն քնում, հսկում են հողը,

Որ խաղաղ ապրենք մեր արդար երկրում:

Այդ հերոսներն են մեր կյանքը սնում,

Եվ ապրելու մեջ լուրջ իմաստ դնում,

Եթե գեթ վայրկյան մոռանանք նրանց,

Մեզ կհոշոտեն հողմերը անսանձ:

Կորցնել Արցախը, նույնն է վերացնել

Աշխարհում ապրող ողջ հայությանը,

Հետո զղջումով դարձյալ աղերսել,

Գթության պատրաստ բյուր մարդկությանը:

Մենք մարդասեր ենք, արյուն չենք տենչում,

Խաղաղություն ենք միայն երազում,

Եթե շփոթվեն և առաջ շարժվեն,

Այս անգամ անհետք շանթահար կարվեն:

Շանթ ու կրակ են մեր հերոսները,

Կհաղթեն անգամ մանգաղով, բահով,

Մեզ համար սուրբ են գերեզմանները,

Այն կփայփայենք նույնիսկ մերկ կրծքով:

Համբերությունն էլ իր սահմանն ունի,

Որը խախտել են բազմաթիվ անգամ,

Եվ եթե դարձյալ նման փորձ արվի,

Սա լինելու է մեր վերջին մարտը…

Անգամ մի հատիկ սերմ էլ չենք թողնի,

Մենք կվերացնենք նրանց տեսակը,

Ընդմիշտ կջնջվի այդ լուրջ վարակը,

Աշխարհը դարձյալ հանգիստ կշնչի:

Թող այնպես չանեն, մենք էլ գազազենք,

Նրանց եղածը վարենք ու ցանենք,

Կայծակի նման վերջին ցատկն անենք,

Երբեմնի օրրան Բաքուն գրավենք…

Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ