Հոգուդ կրակը (բանաստեղծություն)

Այնքան զորեղ է հոգուդ կրակը,

Որ շուրջն առել է իր լավայի մեջ,

Մարդկանց այրում է սիրո հրաշքը,

Նրանց ջերմացնում որպես վառվող փեչ¹:

Այն ջերմությունը, որ դու ես սփռել,

Արևն անզոր է այդչափ ջերմ բերել,

Մարդիկ չեն մրսում թևածող ցրտից,

Եվ սեր է ծորում ամենքի սրտից:

Սեր է ներարկում բյուր հոգիներին,

Ու շունչ հաղորդում մեռած սրտերին,

Արթնացնում քնից մարած հույսերը,

Եվ նորից վառում հանգած լույսերը…

Ինձ մեծ ուժ տվեց հոգուդ կրակը,

Թևեր պարգևեց ու հանեց երկինք,

Փորձեցի ապրել թռիչքի փառքը,

Ավաղ, զգացի լոկ անկման երկունք:

Նաև հույս տվեց հոգուդ կրակը,

Ես փորձ արեցի սիրտդ պատնեշել,

Ցնորքներ ձոնել, հոգիդ գրավել,

Ափսոս, ընդհատվեց այդ երազանքը:

Մոտենալ հոգուդ, դա մեծ ռիսկ է,

Նույնն է մոտենալ ծով հրաբխին,

Սպասելն՝ անհույս, մահվան օղակ է,

Նույնն է վստահել խժռող երախին:

Շոշափել հոգիդ, նույնն է արևից

Շագանակ հանել ու ձեռքդ այրել,

Իսկ սիրել հոգիդ, նույնն է շատ հեռվից

Ցատկել նրա մեջ, ինքնահրկիզվել:

Անհույս վիճակ է ու հոգու վակուում,

Փոթորիկներ են վխտում իմ հոգում,

Ինչպե՞ս դիմանալ այս դաժան ցավին,

Եվ հույսով պատել անհայտ գալիքին:

Հոգուդ կրակը այրում է հոգիս,

Խառնարան դարձնում այդ փխրուն դաշտը,

Ալեկոծում է ծովը վշտերիս,

Ու փոշիացնում եղած հավատը:

Դանդաղ մարում է հոգուս կրակը,

Շնչելը դառնում լրիվ անհնար,

Ունայն է ու սին այսպիսի կյանքը,

Չկա փրկության և ոչ մի հնար:

Ինչպե՞ս դարմանել այս ծանր վիշտը,

Որ չսասանվի ապրելու հույսը,

Գուցե հեռանա՞լ ու լքել դաշտը…

Եվ պատվով տանել փրկության լույսը:

Այս սուր վիճակից կա մի փրկություն.

Բացես նուրբ հոգիդ ու ներս թողնես ինձ…

Հոգիս կսփռի սեր ու ցնծություն,

Կյանքը կդառնա սիրո հետագիծ…

1.Փեչ-վառարան, ռուսերեն՝ печь

Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ