Հարցազրույց ԱԺ պատգամավոր, ՀՀԿ փոխնախագահ Գալուստ Սահակյանի հետ
– Ներկայանալու առումով զուտ` կարեւոր չէ՞, որ ԱԺ նախագահը քաղաքական դեմք լինի, որ իմանան` նրա հետեւում քաղաքական կառույց է, եւ նա քաղաքական կառույցի ղեկավար է:
– Բնականաբար Ազգային ժողովում են կերտվում քաղաքական դիմագծերը եւ ուրվագծվում քաղաքական որոշակի պրոբլեմները, այսինքն` ամբողջ Ազգային ժողովը պիտի լինի քաղաքական: Ա՛յս Ազգային ժողովի մասին եք խոսում` այս Ազգային ժողովում շատ քիչ քաղաքական գործիչներ կան: Կան քաղաքական գործունեությամբ զբաղվողներ, բայց քաղաքական գործիչները շատ քիչ են: Մինչդեռ` որքան քաղաքական գործիչները շատ լինեն Ազգային ժողովում, այնքան հիմնական օրենքները որակյալ կլինեն եւ դրական կազդեն մեր ազգի հետագա ճակատագրի վրա:
– Ես որ գալիս էի Ազգային ժողով` ուսանողները ցույց էին անում` Զինապարտության օրենքում տարկետման իրավունքի վերացման դեմ: Օրենքի դրական միտումների ընդունելիությանը զուգահեռ` այդպես էլ անասկանալի մնաց` գիտնական դառնալու ցանկություն ուեցող մի հարյուրհիսուն անձի պարագայում արժե՞ր արդյոք տարկետման իրավունքը վերացնել, դրա խիստ կարիքն ինչո՞վ պայմանավորվեց այնուամենայնիվ:
– Ես կարծում եմ, որ եթե տարկետումը վերաբերեր գոնե մեկ մարդու` այդ դեպքում էլ պետք էր վերացնել, որովհետեւ զինծառայությունը օրենքի պարտադրանք է, իսկ ուսում առնելը կամ ուսումը շարունակելու նպատակադրումը մարդու կամքն ու նպատակն է: Ծառայությունը պարտադիր գործոն է` մարդիկ պիտի՛ գնան ծառայելու: Այսօր մարդիկ խոսում են-տարբեր բաներ են ասում, երիտասարդներ են, մտածում են` հլա սովորենք, դրանից հետո էլ մի բան կլինի, կամ չի լինի…
– Ամենասկզբից դուք եղել եք ԱԺ կրթության հանձնաժողովի նախագահ` չե՞ք վախենում, որ այս Ձեր տեսակետով Ձեզ համարեն գիտությունն արգելակող մեկը…
– Նախ ասեմ` Վազգեն Սարգսյանի ժամանակ արդեն գնում էինք այն ճանապարհով, որ 18 տարին լրանալուց հետո բոլորը պիտի գնան բանակ…
– Այն ժամանակ խորհրդարանը ողջ ուժով հակադրվեց, անգամ Բաբկեն Արարքցյանը հրաժարական ներկայացրեց այդ պատճառով…
– Այն ժամանակ, այո, օրենքը չընդունվեց, պարզապես մեր հասարակությունը նոր է գլխի ընկել, որ իր անվտանգությունը կապված է բանակի հետ, հայ զինվորը դարձել է մեր բոլորի օջախների ամենակարեւոր մարդկանցից մեկը, բոլորը զգում են, որ պիտի պետությունը պահպանել ու պաշտպանել: Իսկ որ գիտությունը դրանից կտուժի… Մենք բավականին երկար ժամանակ պետություն չենք ունեցել, Դուք գոնե շատ լավ գիտեք` ինչ մտավորականություն ենք ունեցել, կարդացած կլինեք` պատերազմից հետո, երբ 300 հազարից ավելի մեր հայրենակիցները զոհվել էին, մնացողները վերադարձան Հայաստան, եւ նրանցից շատերը գիտությունն էլի զարգացրեցին: Այնպես որ` գիտության զարգացումը երբեք կախված չէ ծառայությունից, չեմ կարծում, որ բանակը պիտի խանգարի գիտության զարգացմանը:
– Բայց ասպիրանտական տեղերը թափուր կմնան, գոնե մի որոշ ժամանակ, մինչեւ նոր կարգին հարմարվելը…
– Մի հատ հաշվեք, թե այս տարիներին այդ ասպիրանտական տեղերն զբաղեցնողներից քանիսն են այսօր գիտության մեջ աշխատում: Որ ուսումնասիրեք` շատ հիասթափեցնող պատկեր կտեսնեք: Գտնում եմ, որ երկրի պաշտպանունակության ուժեղացման նման դրսեւորումը գիտությանը բոլորովին չի խանգարում: Ես ինքս երբ սովորում էի` մեր կուրսում բանակից եկած մարդիկ են եղել, որոնք այսօր դոկտորներ ու թեկնածուներ են, նրանք բանակից հետ են եկել համալսարան ու գիտության մեջ նվաճումներ արձանագրել:
Մարիետա ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում
