Մեր երկրի ներքաղաքական անցուդարձը, բնականաբար, չի սահմանափակվում միայն խորհրդարանական ուժերի կամ համեմատաբար խոշոր ու ազդեցիկ կուսակցությունների գործունեությամբ: Այսպես ասենք՝ «մանրակուսակցական» հատվածում էլ որոշակի անցուդարձ արձանագրվում է:
Երեկ, թերեւս ամսաթիվը նկատի ունենալով, ակտիվության նշաններ ցույց տվեցին Հայաստանի կոմկուսի ներկայացուցիչները:
ՀԿԿ-ում, ինչպես հայտնի է, ղեկավարի փոփոխություն է հասունանում, ավելի ճիշտ՝ փոփոխությունն արդեն գրեթե կայացած փաստ է: Առաջին քարտուղարի, այսինքն՝ կուսակցության փաստացի ղեկավարի պաշտոնակատար է նշանակվել Երջանիկ Ղազարյանը:
Երեկ նա մի քանի հայտարարություն արեց 100 տարի առաջվա եւ փոքր-ինչ ավելի մոտ ժամանակների հետ կապված: Մասնավորապես. «Հոկտեմբերի տոնը ոչ թե անցյալի տոնն է, այլ ապագայի տոնն է. մարդկության ապագան սոցիալիզմն է, միայն սոցիալիզմն է փրկելու աշխարհը, եւ միայն այդ պարագայում մարդկությունը հնարավորություն ունի զարգանալ: Խորհրդային համակարգը միակ համակարգն է, որտեղ որոշում էր աշխատանքի ուժը, ոչ թե կապիտալի ուժը»:
Նա բնականաբար ասաց, որ կապիտալիստական համակարգը նեխած է, կոմունիստական բնորոշ մոտեցմամբ հայտարարեց. «Վայրահաչողները ասում են, թե դա անցյալ է, կարոտախտ է, սակայն կարոտը ախտ չի լինում, քանի որ կարոտում են լավ բանի» եւ այսպես շարունակ:
Ընդհանուր տպավորությունն այնպիսին է, որ Հայաստանի կոմունիստներն այդպես էլ ոչ մի դաս չքաղեցին անցած 20-25 տարիներին, որ լուսահոգի Սերգեյ Բադալյանից հետո այս կազմակերպությունն ուղղակի շարունակական հետընթացից այդպես էլ դուրս չեկավ ու, ի վերջո, մնացել է անցյալ դարի 70-80-ական թվականներում:
Նման էկզոտիկան, կարծում ենք, լավ իրացվում է «Վերնիսաժում»՝ կրծքանշանների կամ Լենինի պատկերով մատրյոշկաների տեսքով:
Ա. Հակոբյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարդացեք «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթի այսօրվա համարում
