Պարադոքսալն այն է, որ նույնիսկ հարաբերական անդորրի պայմաներում օրեցօր ավելանում է սահմանային զոհերի թիվը, իսկ այստեղ Սերժիկ Սարգսյանն իր իշխանությունը պահպանելու համար ավելացնում է հրացանավորների թիվը: Ուրեմն, ինչո՞ւ զարմանալ, որ Հայաստանում բնակչության թվի համեմատ այսքան մեծաքանակ է ագային անվտանգության ծառայողների ու նրանց գործակալների թիվը: Ավելին, ունենք քսան հազար գլխաքանակ ոստիկան, մի թվաքանակ, որի չափը կարող է զարմանք պատճառել ինդոնեզական արխիպելագից մինչեւ Կուրիլյան կղզիներ եւ Ջիբլարթարից մինչեւ Լամանշ տարածվող պետությունների առաջնորդներին:
Ումի՞ց է վախենում այս Սերժիկ Սարգսյանը: Մի՞թե դաժանություն չէ այսքան հետախույզ ու ոստիկան պահելը, այն էլ աղքատ ու պատերազմի բովանցքում ապրող ժողովրդի արյան ու քրտինքի հաշվին: Այս առիթով արժե մեկ օրինակ բերել պատմությունից: Մարկոս Ավրելիոսը դիմելով իր զորքին`ասում էր. «Զինվորներ, ես ձեզ պահում եմ, որպեսզի դուք ժողովրդին պաշտպանեք ինձնից, այլ ոչ թե ինձ ժողովրդից»: Այսպես խոսելու իրավունք ուներ նա`իր ժողովրդին բարօրություն շնորհող հանճարը: Նման մեծություն ունենալու արժանի են իրենց կամքով առաջնորդ ընտրելու ընդունակ ազգերը:
Այսքանից հետո մնում է խորհել, թե ինչպես ազատվել Սերժիկ Սարգսյան կոչեցյալ պատուհասից: Նրանից ազատվելու հետեւանքով միայն մեր հայրենիքը իր հարեւանների հետ կապրի խաղաղությամբ`իբրեւ արժանապատիվ երկիր ու պետություն:
Մերուժան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
