Մեր մայրաքաղաքին ինչքա՜ն երգեր են ձոնվել՝ «Իմ վարդագույն գեղեցկուհի», «Երեւան՝ իմ օթեւան», «Երեւան դարձած իմ Էրեբունի»… Ինչ անունս ասես տալիս ենք Երեւանին՝ «Խելացի քաղաք», «Իմ սիրո քաղաք», «Արեւի քաղաք»: 2799-ամյա «Մեր սիրո ու խելացի քաղաքը» Արգիշտի թագավորի ժամանակներից այդպես էլ «անառիկ» ու անմատչելի մնաց հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց, հատկապես տեղաշարժման խնդիրներ ունեցողների համար:
Որքան էլ քաղաքային իշխանությունները վստահեցնում են, թե ջանք ու եռանդ չեն խնայում քաղաքը մատչելի դարձնելու համար, սակայն այսօր տեղաշարժման խնդիրներ ունեցող մարդկանց համար մայրաքաղաքի տարբեր հանրային, մշակութային վայրեր, խանութներ կամ սպասարկման օբյեկտներ «անառիկ են»: Լուսանկարում պատկերված կինն առանց կողմնակի օգնության, ինքնուրույն չկարողացավ հաղթահարել տվյալ օբյեկտի աստիճանները: Մեր երկրում այսպիսի անմատչելի միջավայրը խտրականության դրսեւորում է հաշմանդամություն ունեցող անձանց նկատմամբ, նաեւ՝ նրանց իրավունքների խախտում:
Լուսանկարը՝ ՆԵԼԼԻ ԲԱԲԱՅԱՆԻ
«Առավոտ»
27.10.2017
