Հինգ երկիր հավաքվում են ու ստեղծում են տնտեսական միասնական տարածք; Այդ տարածքը բարձր մաքսատուրքերով փակում են այլ երկրների արտադրանքների առաջ, որպեսզի ներքին շուկայում առաջին հերթին սպառվի ներքին արտադրողների արտադրանքը։ Իբր դա բերելու է տնտեսության զարգացմանը։
Բայց այդ մի քանի երկրներից երկուսը (տվյալ դեպքում՝ Ռուսաստանն ու Ղազախստանը) ունեն նավթի ու գազի հսկայական պաշարներ, իսկ մյուս երեքը (Բելառուսը, Հայաստանը եւ Ղրղըզստանը) չունեն։ Որը կլիներ ամենապարզ տրամաբանական լուծումը այս դեպքում։ Եթե տնտեսական տարածքը փակվել է այլ երկրների առաջ, նշանակում է՝ ներսում էներգակիրների միասնական գներ պետք է լինեն։ Բայց քանի որ ԵՏՄ ինքն իրենով որեւէ առնչություն չունի տրամաբանություն հետ, ուստի վերը նշված լուծումը չկա։
Արդյունքում ստացվում է մի զավեշտալի պատկեր։ Ռուսաստանն ու Ղազախստանը իրենց բնակչությանն ու արտադրողներին վաճառում են էժան նավթամթերքներ ու գազ, իսկ մյուսների վրա նույն ապրանքը սաղացնում ավելի թանկ, շատ ավելի թանկ գներով։
Որ ավելի պարզ դառնա, թե ինչի մասին է խոսքը, ներկայացնենք հետեւյալ համեմատությունը։ Ռուսաստանի՝ մեզ աշխարհագրորեն ամենամոտ մարզում՝ Կրասնոդարում մեկ խմ գազը բնակիչ բաժանորդին վաճառվում է 6.03 ռուբլով կամ 50 դրամով։ Հայաստանում բնակիչ բաժանորդը նույն ծավալի գազի դիմաց վճարում է 139 դրամ։ Հայաստանում գազը մոտ 2.7 անգամ թանկ է։ Գրեթե նույնքան է տարբերությունը նաեւ խոշոր սպառողների համար։
Հայկ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
