Հարցազրույց ՀՀ նախկին վարչապետ, ԱԺ նախկին պատգամավոր, «Ազատություն» կուսակցության նախագահ Հրանտ Բագրատյանի հետ
– Քաղաքական տեսանկյունից ինչպիսի՞ն է ԵՄ- Հայաստան փաստաթուղթը: Դրանում նշվում է Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացին աջակցելու՝ Եվրոպական միության հաստատված հանձնառության մասին, և տեսակետ կա, որ դա լրջագույն անվտանգության բաղադրիչ է մեզ համար։
– Ընդհանուր առմամբ՝ ես փաստաթղթին դեմ չեմ, բացառությամբ, թերևս, առևտրի ու վիզաների ռեժիմների, էներգետիկ ոլորտի կարգավորումների։ Նաև ինձ համար անհասկանալի է հայ փախստականներին Եվրոպայից Հայաստան վերադարձնելու պարտավորությունը։ Համենայն դեպս, քանի անգամ կարդում եմ այդ կետը, ստացվում է, որ շուտով Հայաստանն է գնալու այնտեղից իր փախստականներին բերելու։ Անհասկանալի է։ Ընդհանուր առմամբ՝ համաձայնագիրն անբավարար է, որովհետև ավելին էի սպասում, նույնիսկ սեպտեմբերին գովել էի, բայց այն, ինչ ենթադրվում էր, որ պետք է
լիներ, չկա։ Իսկ մնացածը՝ մարդու իրավունքներ, դատական համակարգի կատարելագործում և այլն, լավ բաներ են, բայց դրանք անչափելի են, կոնկրետություն չեն։ Ի վերջո, Հայաստանը՝ որպես Եվրոպայի խորհրդի անդամ, նման պարտավորություններ ստանձնել էր։ Այս համաձայնագիրն ինձ մոտ շատ մեծ ոգևորություն չի ստեղծել, ավելին էի սպասում։
– Վիզայի ազատականացման հարցն էլ կարծես շուտ չի լուծվելու։
– Այո։ Եթե համեմատենք Մոլդովայի, Ուկրաինայի և Վրաստանի հետ կնքված ասոցացման համաձայնագրերի հետ, դրանցում 2 հսկաներ կան՝ ազատ առևտրի ռեժիմը և վիզաների ռեժիմը։ Երկու հարցերն էլ այս համաձայնագրով լուծված չեն մեզ համար։
– Փաստորեն՝ տնտեսական զարգացման որևէ հեռանկար չկա, քաղաքականն էլ անորո՞շ է։
– Կրկնեմ՝ ես չեմ ասում, որ այդտեղ ոչինչ չկա։ Կներեք, բայց Եվրոպան ու Հայաստանն այս 2 տարի ի՞նչ էին բանակցում, բարի ցանկությունների՞ մասին էր խոսքը։ Իմ խորին համոզմամբ՝ հայկական կողմը պետք է փորձեր կոնկրետ հարցեր անցկացնել, որովհետև, որքան հասկանում եմ, Եվրամիությունն է, որ մերժել է այն հիմնական կենսական կետերը, որ մեզ համար կարևոր կլինեին։
Գայանե ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
