Երևանում այսօր նկատվում է հետեւյալ միտումը։ Հարուստ և միջին խավի ընտանիքների ճնշող մեծամասնությունը երեխաներին չի տանում թաղամասային դպրոցներ։ Նրանց երեխաները գնում են կամ մասնավոր դպրոցներ, կամ էլ մի քանի հայտնի պետական դպրոցներ։ Թաղամասային դպրոցներում հիմնականում կուտակվում են հասարակության միջինից ցածր և անապահով ընտանիքների երեխաները։
Կրտսեր դպրոցից հետո թաղամասային դպրոցներից ուժեղանում է գերազանցիկների արտահոսքը, ովքեր նույնպես տեղափոխվում են հայտնի դպրոցներ։ Արդյունքում՝ թաղամասային դպրոցներում մնում են շատ քիչ լավ սովորող աշակերտներ։ Այդ դպրոցներում կորում է սովորելու ակադեմիական միջավայրը, բայց մնում է աշակերտներին պարտադրվող ակադեմիական ծրագիրը։ Այլընտրանքային ծրագիր պարզապես չի առաջարկվում։
Հայաստանին անհրաժեշտ է իրական հանրակրթություն, այսինքն՝ կրթություն բոլորի համար։ Եթե դա չեղավ, մենք լավ հասարակություն դառնալու ոչ մի շանս չունենք և ապրելու ենք Հենոյի գոլերով ու Արոնյանի գավաթներով ցավազրկվելու միջոցով։
Սերոբ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
