Հայաստանում ոռոգման ջրի գիտական կառավարում եւ արդյունավետ օգտագործում դեռեւս չի իրականացվում։ Ցավոք, այդ հիմնախնդիրն այդպես էլ չլուծվեց, բայց 2000 թվականի համեմատությամբ, ջրի սակագինը անհասկանալիորեն բարձրացել է մի քանի անգամ։
Ըստ երեւույթին, դա պատճառաբանվում է նրանով, որ եթե ամեն ինչը թանկանում է, ուրեմն ջուրն էլ պետք է թանկանա։ Բայց չէ՞ որ հոսանքը այս տարիներին կտրուկ չի թանկացել, գյուղատնտեսության վարման մակարդակը եւ արդյունավետությունը չի բարձրացել, միաժամանակ զգալիորեն նվազել է հողի բերրիությունը, եւ գյուղացին գնալով աղքատանում է։ Ուրեմն ո՞րն է տրամաբանությունը։
Բայց ոչ, ջրի թանկացումը մազաչափ անգամ չի ազդել ոռոգման կազմակերպման մակարդակի վրա, որովհետեւ ագրարային ընդհանուր համակարգը ուղղակի անկառավարելի է դարձել, իսկ ջուրը բաշխողներից շատերը ավազակաբարո մարդիկ են։
Ժամանակին ոռոգման ջրի դոտացիոն ծավալների հաշվարկը հիմնված էր երեք հիմնական պարամետրերի վրա. մշակվող հողատարածքի չափերը, մշակաբույսերի կենսաբանական առանձնահատկությունները եւ բնագյուղատնտեսական գոտիները (հողակլիմայական պայմաններ), որոնք պայմանավորում էին ոռոգման նորմերը։ Այս մոտեցումները այլեւս հաշվի չեն առնվում։
Իրավացիորեն հարկ է նշել նաեւ, որ հողերի կտրտվածությունը նույնպես անասելի դժվարացնում է ջրամատակարարումը` դրանով իսկ անհնարին դարձնելով դրական տեղաշարժը այս ոլորտում։
Վ. Հարությունյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարդացեք «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթի այսօրվա համարում
