Չէի ուզենա նոստալգիկ ապրումներ ունեցող, իր դարն ապրած լրագրողի տպավորություն թողնել, բայց չեմ կարող չհիշել, որ 90-ականներին լրագրողներս շատ ավելի նպաստավոր պայմաններում էինք գործում՝ ե՛ւ հարգանքն էր մեր հանդեպ ավելի մեծ, ե՛ւ լրագրողի խոսքն էր ավելի ազդեցիկ, ե՛ւ իշխանավորներն էին ավելի ուշադիր մեր խոսքին ու զգույշ՝ մեզ հետ շփումներում։
Հիմա անհավատալի է թվում, բայց 20-30, անգամ 50 հազար տպաքանակով թերթեր էին տպվում, որոնք այսօրվա թերթերին շատ էին զիջում ոչ միայն դիզայնով ու տպագրության որակով, այլեւ ասելիքով, թեմաների բազմազանությամբ, համարձակությամբ։ Բայց 90-ականների թերթերից շատ ավելի որակյալ այսօրվա թերթերն ընդամենը 2-3 հազար տպաքանակ ունեն եւ միլիոն խնդիրներ՝ այն ժամանակվա խնդիրների հետ համեմատության եզր անգամ չունեցող։
Այո, այն ժամանակ թերթի խմբագրին կարող էր պաշտպանության նախարարը տանել իր կաբինետ ու անձամբ ծեծի ենթարկել՝ իբր բանակին, ռազմաճակատին վնասելու համար։ Այսօր նման բան անպատկերացնելի է, բայց նույն նախարարը նաեւ հարգում էր մամուլը, եւ տողերիս հեղինակը ՊՆ անմատչելի «դիսպետչերականին» մասնակցելուց հետո համակարգը քննադատող հոդված էր հրապարակում, որը կարդում ու խաղաղ էին վերաբերվում։
Այսօր «տեղից վեր կացող» կարող է արդարադատության նախարարին քննադատել, բայց կալանավայրեր մուտք գործել պրակտիկորեն անհնարին է, իսկ ժամանակին խմբերով լինում էինք ՔԿՀ-ներում, մասնակցում վաղաժամկետ ազատման հարցերով նիստերին, հարցազրույցներ անում դատապարտյալների, կալանավայրերի եւ վարչության պետերի հետ։
90-ականներին հատուկենտ կառույցներ ունեին լրատվականներ, եւ նախագահականից ու կառավարությունից բացի, մյուս բոլոր պետական մարմիններ լրագրողների մուտքն ազատ էր։ Ոչ մի հավատարմագրում, ոչ մի բյուրոկրատական քաշքշուկ։ Հանգիստ կարող էիր մտնել ցանկացած նախարարություն, քաղաքապետարան, շրջել կաբինետներով, եւ ոչ ոք չէր ասի՝ դիմիր լրատվության պետին կամ՝ հարցերը գրավոր ուղարկիր։
Իրոք, դեմոկրատական երկիր էր՝ բաց ու հասանելի լրագրողների, իմա՝ հանրության համար։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
