Միշտ էլ կան այլընտրանքներ, բայց եթե այլընտրանքները մեզ ձեռնտու չեն, պետք է ընտրենք այն այլընտրանքը, որը բխում է մեր շահերից, ներկա այլընտրանքները վատն են: Այս մասին երեկ ՀՀԿ Գործադիր մարմնի նիստից հետո հայտարարել է կուսակցության խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը: Նրա գնահատմամբ՝ իշխանությունները կարողացել են օգտագործել այդ ռազմական ռեսուրսը, որը բխում է ՀՀ շահերից:
Ավելին՝ նա կարծում է, որ տարածաշրջանում կա 2 բանակ՝ ռուսական ու թուրքական, իսկ ՀՀ պետք է դաշնակից լինի այդ երկուսից մեկին: Խնդիրը Շարմազանովի անձը չէ, նույնիսկ կարելի է պնդել, որ նա Հանրապետականի կրթված և մտածող ներկայացուցիչներից մեկն է: Ողբերգությունն այն է, որ անվտանգության, այլընտրանքի, մեծ հաշվով` քաղաքականության դիվերսիֆիկացման մասին այս պրիմիտիվ դատողությունները բնութագրական են Հայաստանի ողջ վերնախավի, չնչին բացառություններով` ամբողջ քաղաքական համակարգի համար:
Քաղաքականությունն այնքան կենցաղայնացված է, որ իջեցված է ռամիկի ականջին հաճո «Ռուսաստան-Թուրքիա» կեղծ դիլեմայի մակարդակին: Ավելորդ է ասել, որ բլոկային այս մտածողությունը` չնայած Ռուսաստանի և Արևմուտքի այսօրվա հակադրություններին, վաղուց պատմության գրքերի սեփականություն է, իսկ ռեալ պոլիտիկը թելադրում է ոչ թե պատմությունը ռեստավրացնել, այլ պետության շահերի հիման վրա սթափ քաղաքականություն իրականացնել:
Եթե անգամ աշխարհում այսօր կան բլոկային բաժանումներ, ապա դրանց սահմանն անցնում է քաղաքակրթական հատկանիշով: Պետությունների տեղն ու դերը հետևանք են դառնում նրանց քաղաքակրթական ընտրության, արժեքային կողմնորոշման: Այս հարթության վրա այսօրվա Ռուսաստանն ու Թուրքիան դաշնակիցներ են, ինչն արտահայտվում է անգամ պրակտիկ քաղաքականության մեջ: Եթե մենք էլ շատ խորամուխ չլինենք աշխարհաքաղաքական, տարածաշրջանային գործընթացների մեջ, կարող ենք սահմանափակվել ընդամենը մեկ օրինակով, որը, սակայն, ոչ թե մտացածին է, բերված է պատմության խորքերից, այլ արտացոլում է այսօրվա քաղաքականությունը, ռուս-թուրքական մերձեցման բարձր մակարդակը: Թուրքիան միակ երկիրն է, որը Ռուսաստանից ստացել է C-400 տեսակի հակաօդային պաշտպանության համակարգեր:
Սարգիս Արծրունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
