ՀՀ Ազգային վիճակագրական ծառայությունն անցած շաբաթվա վերջին հրապարակեց 2017 թվականի երկրորդ եռամսյակի գործազրկության մակարդակի ցուցանիշը։ Միանգամից նշենք, որ այն նվազել, է թե՛ այս տարվա առաջին եռամսյակի համեմատ, թե՛ նախորդ տարվա նույն եռամսյակի համեմատ:
Այսպես, 2017 թվականի երկրորդ եռամսյակում գործազրկության մակարդակը Հայաստանում 17.8% է, մինչդեռ 2016 թվականի երկրորդ եռամսյակում այն 18,4% էր, իսկ այս տարվա առաջին եռամսյակում հասել էր 19%-ի։
Թվում է սա նորմալ է. այս տարվա առաջին կիսամյակում տնտեսությունն աճել է 6%-ով, և սա իր հետ պետք է բերեր նաև գործազրկության կրճատման կամ զբաղվածության աճի։ Ցանկության դեպքում կարելի է բացատրություն գտնել, թե առաջին եռամսյակում տնտեսական աճին զուգահեռ՝ գործազրկությունն ինչո՞ւ ոչ միայն չէր նվազում, այլ հակառակը՝ աճում էր։ Դա նախ՝ կարելի է պայմանավորել օպտիմալացման արդյունքում պետական համակարգի աշխատողների կրճատմամբ, և այն հանգամանքով, որ տնտեսական աճի ազդեցությունը զբաղվածության մակարդակի վրա միանգամից չի դրսևորվում։
Ինչպե՞ս կարող է զբաղվածների թիվն ավելանալ 67 հազարով, իսկ գործազուրկների թիվը նվազել ընդամենը 2.5 հազարով։ Իսկ այն մնացած 64.5 հազար ավելի աշխատատեղերն ովքե՞ր են լրացրել։ ԱՎԾ-ի զեկույցից ստացվում է, որ դա տեղի է ունեցել տնտեսապես ակտիվ բնակչության աճի հաշվին։ Ըստ զեկույցի՝ տնտեսապես ակտիվ բնակչության թիվն առաջին եռամսյակի 1 մլն 202.9 հազարից հասել է 1 մլն 267.4 հազարի։ Իսկ տնտեսապես ակտիվ բնակչության թի՞վն ինչու է ավելացել 64.5 հազարով։ Դրանցից 12.6 հազարը տեղի է ունեցել ոչ ակտիվ բնակչության նվազման հաշվին։ Այսինքն, տնտեսապես ոչ ակտիվ հատվածի մի մասը սկսել է աշխատել և համալրել ակտիվների շարքերը (ասենք, տնային, տնտեսուհիները որոշել են աշխատել)։
Բաբկեն ԹՈՒՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
