Անդրադառնանք այն հարցին, թե ո՞րն էր «Ելք» դաշինքի այս նախաձեռնության իմաստը։ Իսկ ավելի կոնկրետ՝ ի՞նչ շահեց դրանից Հայաստանը, եւ ի՞նչ շահեց «Ելք» դաշինքը։ Հայաստանը բացարձակապես ոչինչ չշահեց։ Հանձնաժողովը չստեղծվեց, հարցը ԱԺ օրակարգ չմտավ (եւ այդ ամենն, ի դեպ, կարելի էր կանխատեսել հարյուր տոկոս ճշգրտությամբ), ԵԱՏՄ կառույցներում էլ Հայաստանի լեզուն կարճացավ, որովհետեւ եթե մինչեւ հիմա տեսականորեն սպառնալիք կար, որ Հայաստանն ինչ-որ պահի կարող է բարձրացնել այդ հարցը (եւ դա ԵԱՏՄ-ին պիտի ստիպեր ավելի հարգանքով վերաբերվել մեզ), հիմա այդ հարցը փակված է։ Պարզ ասած՝ «Ելք» դաշինքն անտեղի կրակեց այն փամփուշտը, որն ինչ-որ պահի կարող էր իսկապես պետք գալ։
Իսկ ի՞նչ տվեց այս նախաձեռնությունը կոնկրետ «Ելք» դաշինքին։ Ահագին բան։ Դաշինքը միանգամից ինքն իրեն դիրքավորեց որպես միակ ընդդիմադիր, միակ ազատատենչ (գաղութատիրության դեմ պայքարող) ուժ, միակը, որը դուրս է գալիս ՀՀԿ-ի դեմ (դրանով իսկ իբր հերքվում են իշխանությունների հետ ստվերային համագործակցության մասին խոսակցությունները), ու նաեւ՝ առնվազն որոշ ժամանակով հասարակության ուշադրության կիզակետում գտնվելու հնարավորություն։ Համաձայնվեք՝ քիչ բան չէ մի ուժի համար, որի վարկանիշը խորհրդարանում հայտնվելուց հետո կտրուկ ընկել է։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
