Միայն այս տարի երկու խոշորամասշտաբ շաբաթօրյակ անցկացվեց, հայտարարվեց, որ հունիսի 27-ի դրությամբ գույքագրված, քարտեզագրված եւ անձնագրավորված 2029 (494,61 հա) աղբանոցից փակվել է 1480-ը, փակման ենթակա է եւս 272 աղբանոց։ Բայց երբ անցնում ես երկրով մեկ, կարծես համընդհանուր աղբանոց լինի։ Նույն պոլիէթիլենային տոպրակները սավառնում են ամենուր։
2016թ. հուլիսից Երեւանի բազմաթիվ սուպերմարկետներում տոպրակը դարձավ վճարովի՝ 10-20 դրամ՝ շրջակա միջավայրի պահպանության նկատառումներով։ Բնապահպանության, էկոնոմիկայի նախարարությունները բնապահպանների ու սուպերմարկետների տերերի հետ քննարկումների արդյունքում եկան եզրակացության, որ դա կնպաստի բնությունը չաղտոտելուն։ Համ էլ, ձեռքի հետ փող կաշխատեն։ Գաղափարի մասին լսել էին, բայց հնարավոր ազդեցության գնահատում չէին արել։
Դարձյալ, ինչպես հաճախ լինում է փոփոխությունների պարագայում, մարդիկ ընդվզեցին, բայց շարունակեցին վճարել, գնել ու հարստացնել բնության աղբային հատվածը։ Այդ տոպրակները, որոնք մի ժամանակ անվճար էին, հիմա՝ 10-20 դրամ, մեկ-երկու օգտագործումից հետո դառնում են ոչ պիտանի եւ դարձյալ նետվում մայր բնության գիրկը։ Այսինքն՝ սա դարձավ անիմաստ քայլ։ Գուցե որոշ օգուտներ տվեց, չենք ժխտում, սակայն՝ չնչին, եթե չհաշվենք տոպրակների բիզնես անողների օգուտները։
Պոլիեթիլենային տոպրակները կարող են չքայքայվել մինչեւ 400 տարի։ Աշխարհում չքայքայվող աղբի 80 տոկոսը հենց սրանք են:
Արմեն ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
