«Ես փորձել եմ երաժշտության կարծեցյալ սահմանները շրջանցել». Միքայել Ոսկանյան

Մենք զրուցել ենք թառահար կոմպոզիտոր Միքայել Ոսկանյանի հետ: Նա հեղինակել է 100-ից ավելի երգեր և շուրջ 70 գործիքային ստեղծագործություններ: Հեղինակել և հիմնադրել է նաև մի շարք երաժշտական նախագծեր:

-Որտեղի՞ ց է ծնվել երաժշտության հանդեպ սերը և ձգտումը:

-Ես ինչքան որ ինձ հիշում եմ՝ երաժշտություն սիրել եմ, այն իմ ներսից է գալիս: Նաև իմ նախապապը եղել է թառահար, իսկ մեր տանը հայրս, տատիկս ոչ պրոֆեսիոնալ մակարդակով զբաղվել են երաժշտությամբ:

-Ինչպե՞ ս ընտրեցիր քո երաժշտական գործիքը:

-Առաջին անգամ ինը տարեկանում լսեցի թառի ձայնը և այն ինձ գրավեց, մինչև այդ նույնիսկ չէի տեսել այդ գործիքը: Երաժշտական դպրոց էի գնացել քամանչա նվագել սովորելու համար, բայց փաստորեն թառն ավելի հոգեհարազատ էր:

-Ո՞ վ կամ ի՞ նչն է քո ստեղծագործելու մուսան:

-Տարբեր իրավիճակներում տարբեր բաներից եմ ազդվում` կախված տվյալ պահի իմ հոգեվիճակից: Կարող եմ մարդկային հարաբերություն տեսնել և դրանից ազդված ստեղծագործել:

-Ինչպե՞ ս ընդունվեց թառի նոր մեկնաբանությունը ունկնդիրների շրջանում:

-Սկզբում մտավախություն կար, որ կարող է ճիշտ չընկալվել, քանի որ ծայրահեղ բևեռացում կար. մի կողմից գրեթե ոչ ոք կենդանություն չէր տալիս գործիքին, մյուս կողմից շատ խիստ էին վերաբերվում մատուցվող որակին: Բայց սկզբից էլ դրական արձագանքները գերակշռող էին թե հանդիսատեսի, թե մասնագետների կողմից:

_Ինչպե՞ս ձևավորվեց «Միքայել Ոսկանյան և ընկերներ» խումբը:

-Թառի մենահամերգ նախաձեռնելիս ինձ պետք էր մի կազմ, որը պիտի նվագակցեր ինձ, այդ ժամանակ որոշեցի դիմել ջազմենների օգնությանը: Տղաները համաձայնեցին և արդեն համերգից հետո մենք ձևավորվեցինք որպես խումբ և արդեն վեց տարի աշխատում ենք միասին:

-Հաճախ համերգներ ունենում եք ոչ միայն Հայաստանում, այլ նաև դրսում: Հետաքրքիր է` օտարազգիների արձագանքը թառի հնչյուններին:

-Տարբեր մշակութային արժեքներ ունեցող երկրներում ենք եղել և բավականին մեծ հետաքրքրություն է նկատվում ոչ միայն թառի, այլ նաև ժողովրդական այլ նվագարանների, երգերի նոր մեկնաբանությունների նկատմամբ: Համերգից հետո շատ օտարազգիներ հետադարձ կապի միջոցով շփվում են մեզ հետ, հետաքրքրվում են, կարծիքներ,մեկնաբանություններ են թողնում:

Մեր առաջին արտերկրյա համերգը եղավ Նյու Յորքում, մասնակցեցինք «Մեյդ ին Նյու Յորք ջազ» մրցույթին, որին, ի դեպ, մեզ հրավիրել էին անձամբ մրցույթի կազմակերպիչները: Մրցույթի և հետագա արձագանքները լավ իմաստով խոր հետք թողեցին խմբի հետագա ընթացքի վրա:

-Ըստ քեզ երաժշտությունը սահմաններ ունի՞:

-Միանշանակ ոչ, որովհետև հենց ես փորձել եմ կարծեցյալ սահմանները շրջանցել: Երաժշտությունը տիեզերք է, որտեղ միշտ կարելի է նոր բան ստեղծել:

-Ինչպիսի՞ն ես պատկերացնում թառի ապագան Հայաստանում մի քանի տարի անց:

-Այսօր շատ երեխաներ բավականին հետաքրքրված են այս գործիքով, ընկերներ ունեմ, ովքեր դասավանդում են, ու գնալով հետաքրքրությունն ավելի է մեծանում: Կարծում եմ` մի քանի տարի անց այն ավելի տարածված կլինի, քան այսօր:

-Ո՞րն ես համարում քո մեծագույն նվաճումը:

-Մասնագիտական ոլորտում մեծագույն ձեռքբերումս համարում եմ խմբի գոյությունը, իսկ անձնական կյանքում՝ իմ տղայի ծնունդը չորս ամիս առաջ:

Զրույցը վարեց Հերմինե ՂԱՐԻԲՅԱՆԸ