«Ելք» դաշինքը նույնպես ընթանում է ամբոխահաճության եւ ազգայնական դեմագոգիայի ճանապարհով։ Սա դաշնակցական մոտեցում է։ Տասնամյակներ շարունակ ավանդական կուսակցություններն այդ զորեղ զենքի կիրառմամբ գերի են պահել ինչպես հայաստանցիներին, այնպես էլ արտերկրի հայերին։ Ավանդույթն այդ շարունակել է ՀՀԿ-ն՝ էլ ավելի հեռուն գնալով՝ ընդհուպ նացիստական տարրերի ներմուծմամբ։ Ցավոք, հանրության հետ շփվելու այդպիսի գործիքակազմ է ընտրել նաեւ ընդդիմության դիրքերից հանդես եկող «Ելք» դաշինքը։ Այսինքն՝ նրանք քաղաքական- քաղաքագիտական միտքը փոխարինում են հասարակական լայն զանգվածներին կարճաժամկետ կտրվածքով դուր գալու, հաճոյանալու սինդրոմով։ Մեծ հաշվով «Ելք»-ը խաղում է հանրության հայրենասիրական զգացմունքների հետ՝ քաղաքական նեղ խնդիրներ լուծելու նպատակով։
Փողոցներն անվանափոխելու նախաձեռնությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ վերեւում նշված ձեւակերպումների վառ դրսեւորում։
Առաջին հայացքից սա գեղեցիկ նախաձեռնություն է, վստահ եմ շատերին դուր կգա, շատերն էլ կուրորեն կծափահարեն, ազգայնական պոպուլիզմը միշտ էլ բուռն ծափահարությունների է արժանանում։
Ընդհանրապես մերժումի, հերքումի ճանապարհով ընթացքը մշտապես հանգեցնում է լրջագույն խնդիրների՝ հատկապես, երբ այդ հերքումն ու մերժումը վերաբերում են պատմությանը։ Այսինքն՝ այդ ընկալումների համաձայն պետք է կտրել, ոչնչացնել, ինչու չէ, նաեւ դեմոնիզացնել հայոց պատմության բաղկացուցիչ մասնիկներից մեկը։ Ընդհանուրից առանձնացնել եւ ռետինով ջնջել խճանկարի մի հատվածը, որը հավաքվել է ընդհանուր տրամաբանությամբ։ Արհեստական միջամտությամբ ընդհատել պատմական ընթացքի օրինաչափությունը եւ այդպես շարունակ։ Այդ սկզբունքով ֆրանսիացիներն էլ կարող են հրաժարվել իրենց միջնադարյան պատմությունից եւ ժառանգությունից, չէ՞որ խավարի ժամանակաշրջանը այդքան չարիք է պատճառել ամբողջ աշխարհին։
Կարպիս ՓԱՇՈՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
