Ժինգլայով հացը դարձել է Արցախի բրենդերից մեկը: Շատերի համար ժենգյալով հացը առաջին բանն է, որ անում են Արցախում, ոմանք էլ համարում են, որ այն համեղ է ստացվում միայն Արցախում: Ժենգյալով հացը գրավում է նաև Արցախ այցելած զբոսաշրջիկների ուշադրությունը, և նրանցից շատերը այցելում են Ստեփանակերտի կենտրոնական շուկա այն համտեսելու համար:
Հենց այնտեղ էլ հանդիպեցինք Դոնարա Գասպարյանին: Տիկին Դոնարան արդեն 26 տարի է 1991 թվականից ժենգյալով հաց է պատրաստում: Իր այս կարիերայի սկիզբը նա ասոցացնում է հենց կռվի հետ. «Էն ժամանակ ոչ մի աշխատանք չկար, շարժումն էլ սկսվել էր, գտա, որ սա է ինձ հարմար աշխատանքը»:
Ի տարբերություն շուկայում վաճառվող մյուս ապրանքների, ժենգյալով հացը շարունակում է ակտիվ վաճառվել: Դոնարա Գասպարյանի խոսքերով՝ պասիվություն նկատվել է միայն ապրիլյան պատերազմի ընթացքում, սակայն այս տարի ժենգյալով հացի նկատմամբ հետաքրքրությունը ավելացել է:
Տիկին Դոնարայի պնդմամբ՝ ժենգյալով հացը այլ տեղ նման համ չունի, ինչպես իր հայրենիքում՝ Արցախում, և խորհուրդ է տալիս այն փորձել ցանկացողներին գալ Արցախ և հենց այստեղ փորձել հացը. «Այստեղի կանաչեղենը համով ա, կանաչեղենի տեսականի կա, բայց Երևանում, օրինակ, էդ տեսականին չկա, եղածն էլ համով չի: Դա էլ երևի մեր հողից ու ջրից ա, հաստատ մեզ ավելի համով է»:
Տիկին Դոնարայի խոսքերով՝ շատ բան է կախված նաև պատրաստողից. Շատերը չգիտեն, թե իրականում ինչպես է պետք ժենգյալով հաց պատրաստել, իսկ դրանից շատ բան է կախված. «Գաղտնիք չկա, միակ գաղտնիքը կանաչեղենն է: Այդ ամբողջ գործընթացը՝ 2 կյըռնանջուկ, 2 բազուկի տերև, 2 ճըռճըռոկ, 3 թրթնջուկ, մի 3 կընձմընձյուկ և էդպես էլի կանաչիներ, 17 տեսակի կանաչի կա մեջը, էդքանը մի ամանի մեջ ես լցնում, ու էդպես շատ համով է լինում: Բայց էստեղ էլ մարդ կա գալիս ա, ասում՝ 5 հատ բազուկի տերև եմ վերցրել, 1 հատ համեմ, 1 հատ էլ սամիթ, հաստատ իմանում ենք, որ նաղդը համով չէ: Նույնիսկ իրենց տան համար, ավելի լավ է փող տան, վերցնեն, համով չի լինի: Նաև մի ամանի մեջ քիչ պետք է գցեք, որ լավ լինի»:
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
