«Արծիվ» մահապարտների հատուկ նշանակության գումարտակի երկրորդ վաշտի երկրորդ ջոկի ամենաերիտասարդ մահապարտներից մեկին՝ Նորիկ Սահակյանին հանդիպեցինք Եռաբլուրում:
25 տարի առաջ հենց Եռաբլուրում էր նա իր ընկերների հետ երդվել ու գնացել ռազմաճակատ. «Այն ժամանակ ես 22 տարեկան էի՝ ԵՊՀ ուսանող: Համալսարանում էի սովորում՝ կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետում»:
Հարցին՝ ի՞նչը ձեզ մղեց, որ «Արծիվ» մահապարտների ջոկատում անդամագրվեք՝ հատկապես, երբ սպարապետ Վազգեն Սարգսյանը հստակ զգուշացրել էր՝ ապրել-մեռնելը 50/50 է՝ նա պատասխանեց. «Հայրենասիրությունը: Այն ժամանակ գրքեր շատ էի կարդում, ջղայնանում էի, թե ոնց են կոտորել մերոնց, լացում է: Հայրս ինձ այդպիսին էր դաստիարակել՝ հայրենասեր, ինքն էլ հայրենասեր էր, բայց երբ ասացի, որ մահապարտների խմբում եմ անդամագրվում՝ համաձայն չէր: Իր երեխան էի, չէր ուզում բաց թողնել»:
Մեր հարցին՝ այսինքն, ընտանիքի անդամներից թաքո՞ւն գնացիք Ղարաբաղ՝ Սահակյանը պատասխանեց՝ «Չէ, ինչի՞ թաքուն՝ կռվով, տնեցիների հետ կռվեցի: Առաջին անգամ որ գնացի, ծնողներս ասացին՝ լավ, թող էս անգամ գնա, ինքը չի իմանում ուր է գնում, հաջորդ անգամ որ ծեծեն էլ՝ չի գնա: Իսկ երկրորդ, երրորդ, չորրորդ անգամ, որ գնում էի՝ շատ էին զարմացել: Երբ նեղվում էին, հարցնում էին՝ ինչի՞ ես գնում, ո՞ւր ես գնում՝ արդեն ասում էի՝ ընկերներս գնում են, ես ո՞նց չգնամ»:
Նորիկ Սահակյանը գտնում է, որ պատերազմն իրեն շատ է փոխել «միայն թե ընկերդ չզոհվի, ուրիշ որեւէ բանից չեմ հիասթափվել»:
Նա պատմեց, որ շատ խելոք երեխա է եղել դպրոցում, համալսարանում, ոչ ոք չի պատկերացրել, որ գլուխը կախ, խելոք դասի գնացող այդ տղան պատերազմի դաշտում առյուծ կկտրի: Հարցին՝ գոնե պատերազմից վերադառնալուց հետո ուսումը շարունակե՞լ եք՝ նա պատասխանեց. «Վիրավորվեցի, կոնտուզիա ստացա, արդեն հիշողությունս չէր հերիքի մաթեմատիկայի համար»:
Հարցին, երբ լսում եք, մամուլում էլ հաճախ գրում են, որ բազմաթիվ պաշտոնյաների զավակներ չեն գնացել բանակ, իսկ դուք ուսումը թողնելով՝ կամավոր եք գնացել, այն էլ՝ մահապարտների զորախմբում եք անդամագրվել, այդ տարբերությունը ձեզ ցավ չի՞ պատճառում՝ Նորիկ Սահակյանը պատասխանեց. «Մենք որ գնում ենք, ոչ մեկի համար ու ոչ մեկի փոխարեն չենք գնում, մեր համար ենք գնում: Մեզ չի հետաքրքրում, թե ովքեր չեն գնացել: Միշտ էլ կլինեն եւ այն ժամանակ եղել են մարդիկ, որ իրենց երեխաներին ազատել են բանակից, բայց կարեւորն այն է, որ մենք պետք է գիտակցենք՝ բացառիկ ազգ ենք, ուրիշները կռվի ժամանակ արտագաղթում են, մենք ներգաղթում ենք: Ու կռվի ժամանակ բազմաթիվ մարդիկ, որոնք հայրենիքում չէին, եկան, միացան»:
Հռիփսիմե ՋԵԲԵՋՅԱՆ
