Հատկապես տարվա այս եղանակին այգիների ու պուրակների կարիքն ամենաշատն է զգացվում: Վանաձորի այգիներից քիչ թե շատ բարեկարգ է Հրանտ Մաթեւոսյանի անվան զբոսայգին, Իսկ Քիմիագործների այգին, գտնվում է, մեղմ ասած, անմխիթար վիճակում: Մի քանի տարի առաջ այգու բարեկարգման ու գործարկման համար ներդրումներ արվեցին, տարածքը բարեկարգվեց, նստարաններ ու կառուսելներ տեղադրվեցին: Սակայն որոշակի ժամանակ անց, այգին վերածվեց քարուքանդ տարածքի:
«Էս այգին 4 տեր ունի, բայց ոչ մեկն էլ տեր չի կանգնում, ոչ մի բան չեն անում: Երեկոյան ժամերին ավելի վտանգավոր է, լուսավորություն չկա, բան չի երեւում: Ես այգուն մոտիկ եմ ապրում, քայլելով մեկ-մեկ գալիս եմ, հիշում եմ հին ու բարի ժամանակները»,- մեզ հետ զրույցում ասաց վանաձորցի Կառլեն պապը:
Նրա խոսքով, Քիմիագործների այգին Խորհրդային միության տարիներին ամենամաքուր ու հյուրընկալ այգին է եղել: Սակայն այսօր ամեն ինչ ճիշտ հակառակն է. «Ամենալավ այգին էր: Արձաններ ու կարուսելներ կային: Մարդիկ անընդհատ գալիս էին, հանգստանում էին: Բայց հիմա… հիմա ոչ մի բան չկա»:
Հիմա այգու նստարանների փայտերն են բացակայում, կարուսելները վերծանվել են մետաղյա կույտերի, իսկ թափառող կենդանիները կարծես թե հսկում են տարածքը:
Այգում է գտնվում նաեւ 1941-45 թթ. Մեծ հայրենականին նվիրված հուշարձանը, կրկին անմխիթար պայմաններում:
Մանրամասները՝ տեսանյութում
Տաթեւիկ ՂԱԶԱՐՅԱՆ
