Արդ բորբոքվել է մարած կրակը…
Շուն թուրքը նորից զարթնել է քնից,
Քսանհինգամյա փտած վարակը,
Փորձում է հանել բորբոսնած տնից:
Ծանր է վիճակը Հայաստան երկրում,
Հուսահատված է մի ողջ ժողովուրդ…
Պետք է մեր կամքը դարձնենք աննկուն,
Երկրում հռչակենք հաղթական խորհուրդ:
Եղեռն է ապրել այս ժողովուրդը,
Ոչ մի պատերազմ չի կոտրել նրան,
Տերն է օրհնել մեր կռվի խորհուրդը…
Անվարան կամքով կհաղթենք թուրքին:
Պարտադրված ենք հաղթել այս մարտում,
Հավերժ վախ ծնել նենգ թուրքի սրտում,
Այնպես պիտ տեղանք վերջին հարվածը,
Որ իսպառ ջնջվի եղած-չեղածը:
Եթե մնա էլ մեկ կենդանի ծիլ,
Չհամարձակվեն այն դարձնել երկու…
Քանզի մեր տնկած ամեն մի սածիլ,
Կռմբահարի նրանց ահարկու:
Անարդարացի այս պատերազմում,
Այս մարտը պետք է լինի վերջինը,
Այնպիսի դասեր պիտ տանք թշնամուն,
Անունից մնա դատարկ ամանը:
Եթե մենք գնանք այս ճանապարհով,
Մեր Տիրոջ առջև կմնանք մաքուր,
Հայը ուզում է ապահով երկիր…
Հալալ քրտինքով այն դարձնի հզոր:
Մենք ընդամենը երկիր ենք շինում,
Ոչ մեկի ճամփին մենք քար չենք նետում…
Մեր հերոսներն են մարտը շահելու,
Կա մեծ ոգու ուժ, ազգն է հաղթելու:
Հայրենիքն էլ է ծնողի նման,
Եթե կորցրեցիր, էլ ետ չես բերի…
Պետք է գուրգուրել, ամրացնել նրան,
Որ հզորն անգամ նրան չտիրի:
Մեզ կոչեր պետք չեն, մենք ոգի ունենք,
Պետք է ամենքս մեր գործը անենք,
Լոկ միակամված թուրքին կոտորենք,
Նրանց քարտեզը վերջնական ձևենք…
Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ
