Քո ժպիտը (բանաստեղծություն)

Քո ժպիտը խորունկ ծով է,

Ներսում հույզեր, անմար հույսեր,

Մարդկանց հոգում մութ ու սով է,

Գթա…, այնտեղ վառիր լույսեր:

Նրանց հոգում չկա ժպիտ,

Կործանել է ցավը դաժան,

Շուրջ բոլորը՝ մահ է ու վիշտ,

Քո ժպիտն է նրանց վահան:

Անմեղ, խոսուն քո ժպիտը,

Պար է բռնել քամու փեշին,

Պարուրել է ողջ երկինքը,

Ու վանում է նա հրեշին:

Մեզ փրկության հույսեր են պետք,

Այն մեզ կտա քո ժպիտը,

Եվ կարարի լույսի վառ հետք,

Կմեղմացնի մարդկանց վիշտը:

Քո ժպիտը վարակիչ է,

Հեշտ գերում է մարդկանց հոգին,

Իր էությամբ այն բուժիչ է,

Ամրացնում է խամրած ոգին:

Մութը՝ լույսի է վերածում,

Հույսի շյուղը արթուն պահում,

Եվ չարքերին մեզնից վանում.

Քո ժպիտը կյանք է ձոնում:

Մի կայծակ է քո ժպիտը,

Այն կոտրում է ամեն արգելք,

Բույրով լցնում ոգու դաշտը,

Մարդկանց տալիս ուժ ու վայելք:

Մեղմ նազանք է քո ժպիտը,

Կյանք է տալիս անշունչ ոգուն,

Հաղթանակում՝ պարտված մարտը,

Հույսի ծիլեր է ճառագում:

Դու միշտ ժպտա, շրջիր անվերջ,

Եվ վարակիր կյանքը քեզնով,

Մարդկանց հոգին լցրու լույսով,

Որ բոլորն էլ ժպտան հավերժ…