Եւ վերջապէս կը խօսի օրուան համակարգը՝ բացայայտելով իր իսկական մտայնութիւնը Արամ Մանուկեանի գործին եւ անով մարմնաւորուող մեր ազգային առաքելութեան վերաբերմամբ: Համակարգը կը մերժէ Արամ Մանուկեանի յուշարձանի տեղադրման գաղափարը: Յունիս 28ի իր էջերէն, «Առաւօտ» օրաթերթի գլխաւոր խմբագիր Արամ Աբրահամեան «Խորհրդանիշ Դնելու Ժամանակը Չէ» խորագրեալ իր յօդուածով կու գայ հնչեցնելու գործող համակարգին մեծ առարկութիւնը Երեւանի քաղաքապետութեան կողմէ ծրագրուող այս պատմական նախաձեռնութեան դէմ: Փորձենք ամփոփել պր. Աբրահամեանի գրութեան միտք բանին:
Պէտք չէ — ժամանա՛կը չէ — կ՛ըսէ ան, Լենինի երբեմնի արձանը փոխարինել որեւէ այլ «մահկանացու»ի արձանով: Ներառեա՛լ՝ Արամ Մանուկեանի կամ Գարեգին Նժդեհի… եւ անոնց կարգին թուարկելով անունները Գըրգ Գրգորեանի եւ Շարլ Ազնաւուրի եւ ինքնաբերաբար հաւասարեցնելով Արամն ու Նժդեհը մերօրեայ այս ազգայիններու բացարձակապէս անհամեմատելի – թէկուզ մեծապէս յարգելի՛ — հանգամանքին: Բայց ինչո՞ւ, հարց պիտի տայ ընթերցողը: Ինչո՞ւ կարելի էր ընդունիլ Լենինը եւ կարելի չէ ընդունիլ հայ անկախ պետականութեան հիմնադիր հայրը՝ Արա՛մը: Քանի որ, ըստ պր. Աբրահամեանի, Արամն ու Նժդեհը (եւ բնականաբար միւսները) չեն վայելեր համաժողովրդական համախոհութիւն: Լենինի արձանը կը վայելէր ամբողջական համախոհութիւն այդ ժամանակի պետական համակարգին կողմէ: «Երկրորդ հանրապետութիւնն ամբողջութեամբ եւ անվերապահ ընդունում (էր) այն գաղափարախօսութիւնը, որի կրողն էր «պրոլետարիատի առաջնորդը»»:
Իսկ այսօ՞ր… Այսօր, խմբագրի կարծիքով, այդքա՜ն ալ «իդէալական» չէ Արամ Մանուկեանի վիճակացոյցը, ինչպէս կը փորձեն հաւատացնել «Դաշնակցութեան ներկայացուցիչները»: «Առաջին հանրապետութեան ժամանակ չե՞ն եղել «աւազակապետական դրսեւորումներ», Արամ Մանուկեանը չի՞ ունեցել սխալներ եւ մոլորութուններ»: Պէտք է զգոյշ ըլլալ: Պէտք չէ ըլլալ փութկոտ եւ ստեղծել «նոր կուռք, նոր փայտագլուխ, որին մենք պէտք է երկրպագենք», կը յորդորէ երեւանեան մամուլի այս հրապարակախօսը:
ԿԱՐՕ ԱՐՄԸՆԵԱՆ
Նյութի մանրամասները կարդացեք «Ասպարեզ»–ի կայքում
